عیوب انکساری چشم: دوربینی

دوربینی یکی از عیب‌های انکساری چشم است که در آن فرد اشیای دور را می‌تواند به خوبی ببیند، ولی اشیای نزدیک به صورت تار دیده می‌شود.

شدت دوربینی بر توانایی فرد برای تمرکز کردن تأثیر می‌گذارد. افرادی که دچار دوربینی شدید هستند، ممکن است اشیایی را که در فاصله‌ی بسیار دور هستند، خیلی خوب ببینند، در حالی که افرادی که دوربینی خفیف‌تر دارند، اشیای نسبتاً دوری را که در فاصله‌ی نزدیک‌تری هستند، می‌توانند ببینند.

عیب انکساری دوربینی معمولاً از زمان تولد در فرد وجود دارد، و این وضعیت غالباً به صورت خانوادگی بروز می‌کند. این بیماری را با استفاده از عینک یا لنز تماسی به آسانی می‌توان درمان کرد، لیکن یکی از روش‌های دیگر درمان آن نیز عمل جراحی است.

افرادی که دچار دوربینی هستند، هنگام نگاه کردن به اشیای نزدیک آنها را تار می‌بینند و ممکن است برای اینکه واضح ببینند، مجبور شوند چشم‌هایشان را تنگ کنند. این وضعیت می‌تواند باعث فشار بر روی چشم، سوزش چشم، و درد در ناحیه‌ی اطراف چشم شود. پس از مدت طولانی کار کردن بر روی اشیای نزدیک—مثلاً کتاب خواندن، نوشتن، کار با کامپیوتر، و یا نقاشی کردن—شخص ممکن است دچار ناراحتی چشم و یا سردرد شود.

در صورتی که دوربینی در حد شدید باشد، بیمار قادر نخواهد بود کارها را با دقت انجام دهد. پزشک متخصص چشم با معاینه‌ی چشم و تعیین نمره‌ی چشم می‌تواند راه درمان آن را به بیمار توصیه نماید.

از آنجا که تشخیص اختلالات بینایی همواره واضح نیست، لذا آکادمی چشم‌پزشکی آمریکا توصیه می‌کند که افراد به فواصل منظم برای معاینه‌ی چشم به پزشک مراجعه کنند. معمولاً در سنین میان‌سالی هر دو تا چهار سال و در سنین بالاتر هر ۱ تا ۲ سال لازم است که افراد برای معاینه‌ی چشم به پزشک مراجعه کنند.البته افرادی که عینک یا لنز تماسی دارند، لازم است در فواصل نزدیک‌تر، مثلاً هر سال، به چشم‌پزشک مراجعه کنند.