یادگیری در آینده

یکی از ایده‌هایی که برای یادگیری در آینده مطرح شده است، این است که در آینده امکان آن وجود خواهد داشت که مستقیماً خاطرات و دانستنی‌ها را به درون مغز آپلود کنیم. در این صورت، بدون آنکه متحمل زحمتی شویم، می‌توانیم معلومات و مهارت‌های جدید را فراگیریم.

البته مسلم است که این ایده مشکلاتی نیز دارد. اگر تلاش کنیم خاطره‌ی فعالیت بدنی، مانند هنرهای رزمی، را وارد کنیم، با مشکل «حافظه‌ی ماهیچه» مواجه خواهیم بود. مثلاً ما وقتی راه رفتن می‌رویم، به‌طور آگاهانه در باره‌ی قرار دادن یک پا در جلوی پای دیگر فکر نمی‌کنیم. راه رفتن برای ما ملکه شده است، چرا که از همان سنین پایین به قدری آن را انجام می‌دهیم که به آن عادت می‌کنیم.

در واقع، نباید به سادگی تصویر کنیم که منشأ تمام خاطرات در هیپوکامپ (مرکز حافظه در مغز) است. در اینجا، سیگنال‌هایی که پاهای ما را کنترل می‌کنند، دیگر کاملاً از هیپوکامپ سرچشمه نمی‌گیرند، بلکه برخی نیز از قشر حرکتی، مخچه، و عقده‌های قاعده‌ای سرچشمه می‌گیرند. در آینده، اگر بخواهیم حافظه‌های مربوط به ورزش را وارد کنیم، شاید لازم باشد که دانشمندان چگونگی ذخیره شدن برخی حافظه‌ها در نواحی دیگر مغز را نیز بررسی کنند.