بینایی روبوت‌ها

روبوت‌ها مجهز به هوش مصنوعی هستند و برای دیدن محیط اطراف خود از آلگوریتمی به نام بازشناسی الگو استفاده می‌کنند.

شاید تصور کنید که روبوت‌ها بینایی بسیار دقیق دارند، ولی باید دانست که هنوز توانایی آنها در بازشناسی الگو در سطح بالایی نیست.

بهترین روبوت‌های ما به‌زحمت قادرند اشیای ساده‌ای مانند یک فنجان یا یک توپ را تشخیص دهند. چشم روبوت ممکن است جزئیات را بهتر از یک چشم طبیعی ببینید، ولی مغز روبوت نمی‌تواند آنچه را می‌بیند تشخیص دهد.

اگر روبوتی را در یک خیابان شلوغ و غیرعادی قرار دهید، خیلی زود دچار اختلال جهت‌یابی شده و به‌سرعت جهت‌یابی خود را از دست داده و گم می‌شود.

به‌خاطر این مسئله، بازشناسی الگو (شناسایی اشیا) خیلی کُندتر از آنکه قبلاً برآورد می‌شد، پیشرفت کرده است.

وقتی که روبوتی وارد یک اتاق می‌شود، باید تریلیون‌ها محاسبه انجام دهد و اشیایی را که می‌بیند، به پیکسل، خط، دایره، مربع، و مثلث تقسیم کند، و بعد تلاش کند آنها را با هزاران تصویر ذخیره شده در حافظه‌اش انطباق دهد.

مثلاً روبوت‌ها، صندلی را به‌صورت مجموعه‌ای آشفته از خط‌ها و نقطه‌ها می‌بینند، ولی نمی‌توانند به آسانی عصاره‌ی «صندلی بودن» را بشناسند. حتی اگر روبوتی بتواند با موفقیت شیئی را با یک تصویر در پایگاه داده‌ی خود تطبیق دهد، اندکی چرخش (مانند یک صندلی که روی زمین افتاده است) یا تغییر در پرسپکتیو (نگاه کردن به صندلی از زاویه‌ی متفاوت) روبوت را مبهوت خواهد ساخت.

اما مغز ما به‌طور خودکار پرسپکتیوها و تغییرات مختلف را در نظر می‌گیرد. مغز ما به‌صورت ناخودآگاه تریلیون‌ها محاسبه را انجام می‌دهد، ولی برای خودمان به نظر می‌رسد این فرآیند بدون زحمت می‌باشد.

بر این اساس، می‌توان فهمید که بینایی عملکرد بسیار پیچیده‌ای است که هنوز برای رسیدن به آن در روبوت‌ها، راه درازی در پیش داریم.