چه تدبیر ای مسلمانان

دیوان شمس تبریز – شعر ۱۱۶

چه تدبیر ای مسلمانان که من خود را نمی دانم
نه تـرسا و یهودیـم نه گبرم نه مسلمانم

نه شـرقیم نه غـربیم نه بـریم نه بـحریم
نه ارکـان طبـیعیم نه از افـلاک گـردانم

نه از خاکم نه از بادم نه از آبم نه از آتش
نه از عرشم نه از فرشم نه از کونم نه از کانم

نه ازهندم نه از چینم نه از بلغار و سقسینم
نه از مـلک عراقـینم نه از خـاک خراسانم

نه از دنیا نه از عقبی نه از جنت نه از دوزخ
نه از آدم نه از حوا نه از فـردوس رضـوانم

مـکانم لامـکان بـاشد نشانم بی نشـان باشد
نه تن باشد نه جان باشد که من از جان جانانم

دوئی از خود برون کردم یکی دیدم دو عالم را
یـکی جویم یکی کویم یکی دانم یکی خوانم

هو الاول هو الآخـر هو الظاهـر هو البـاطن
بـغیر از هو و یـا من هو دگر چیزی نمی دانم

زجان عشق سرمستم دو عالم رفت از دستم
بـجـز رندی و قـلاشی نبـاشد هیـچ سامانم

اگر در عمر خود روزی دمی بی او بر آوردم
از آن وقت و از آن ساعت زعمر خود پشیمانم

اگر دستم دهد روزی دمی با دوست در خلوت
دو عالـم زیـر پـا آرم دگـر دستـی بـرافشانم

عجب یاران چه مرغم من که اندر بیضه پرانم
درون جـسم آب و گل همـه عشقم همـه جانم

الا ای شمس تبریزی چنان مستم دراین عالم
کـه جـز مـستی و قـلاشی نبـاشد هیچ درمانم