Oriana Fallaci – Wywiad z władzą. Minirecenzja

"Wywiad z władzą" to ponoć kolejny tom "Wywiadu z historią", ale kolejność lektury nie ma znaczenia. Każdy rozdział to po prostu zamknięty wywiad z daną osobą. Jeśli miałbym coś doradzać w tej kwestii, to osoby gorzej orientujące się w historii powszechnej XX wieku, powinny w pierwszej kolejności otworzyć książkę na samym końcu i przeczytać zawarte tam krótkie noty biograficzne, co pozwoli więcej wyciągnąć z wywiadów.

Co ja z nich wyciągnąłem? W sumie niewiele, głównie umocniłem się w moich poglądach na różne sprawy, ale też nie powiem, że nic. Większość ważniejszych postaci była dokładnie takich, jak je sobie wyobrażałem i ich bełkot czy rozumna obrona były adekwatne do ich afiliacji i czynów. Wyjątkowi pod tym względem byli: Wałęsa sprzed czasów, gdy woda sodowa mu uderzyła do głowy i Dalajlama, który okazał się trochę ciekawszy, niż typowy wspakulturowy mnich. No i jeszcze przyznam, że nie miałem pojęcia, że Kadafi był takim kretynem, ale Robert Kennedy, Chomeini, Rakowski, Sharon, Deng Xiaoping byli "typowi". Było jeszcze parę mniej znaczących nazwisk, które wyrzuciłem z głowy, ale było to głównie terrorystyczne, jordańskie bydło, atakujące cywilizowane kraje, czy cyniczni marksiści. W temacie marksizmu to autorka trochę traci na traktowaniu marksizmu jako mniejszego zła, niż faszyzm, ale z drugiej strony to włoszka, wychowana w duchu antyfaszystowskim, więc chyba można jej wybaczyć.

Generalnie wywiady były prowadzone bardzo ciekawie, widać było, że jest do nich przygotowana i traktuje je bardzo poważnie. Dzięki dzieleniu się z czytelnikiem swoimi myślami na temat trwającej rozmowy autorka pozwoliła czytelnikowi wziąć emocjonalny udział w jej bitwach, przy czym nie miało to charakteru nachalnej propagandy. Jej niezasłużona oschłość wobec Izraela po prostu spłynęła po mnie i nie czułem się jakoś zniesmaczony tym, że Fallaci śmiała mieć własne zdanie. Taka forma wywiadu chyba bardziej mi odpowiada, niż nudne dukanie losowych pytań, więc książkę zdecydowanie polecam. Świetnym dodatkiem do niej jest opis jej wyprawy do Iranu, bo przeprowadzenie wywiadu z Chomeinim to prawdziwy wyczyn. Nie przychodzi mi do głowy współczesny reporter/publicysta, mogący dorównać Orianie klasą. Na Lubimy czytać widziałem krzywdzące porównanie jej do Moniki Olejnik, ale być może autor tamtego komentarza ma specyficzne poczuci humoru.

8/10