فناوری‌های استاندارد وب

در ابتدا جاوا اسکریپت قابلیت‌های چندانی نداشت و غیر از دسترسی به مدل شیئی سند (DOM) کار زیادی از آن ساخته نبود. تصور بر این بود که به علت مشکلات امنیتی که ممکن است بروز کند، نباید قابلیت‌های زیادی در اختیار زبان جاوا اسکریپت که در داخل مرورگر قرار گیرد. حتی بعضی از اوقات برای حفظ امنیت به کاربران توصیه می‌شد که جاوا اسکریپت را در مرورگر خود به طور کلی غیرفعال کنند.

چنین چیزی امروزه امکان‌پذیر نیست. بسیاری از وب‌سایت‌های امروزی برای نمایش و کارکرد درست خود به طور کامل متکی بر جاوا اسکریپت هستند، بنابراین، در صورت غیرفعال کردن جاوا اسکریپت، امکان صف از وب‌سایت برای کاربر وجود نخواهد داشت.

واقعیت این است که با گذشت زمان ضرورت قابلیت‌های زیادی در جاوا اسکریپت پیدا شد. یکی از مهم‌ترین اینها، امکان ارتباط برقرار کردن با اینترنت و بار کردن یک نشانی وب بود که آغازگر فصل جدیدی در تکامل جاوا اسکریپت بود که به آن ای‌جکس (Ajax) گفته می‌شد. فکر می‌کنم حوالی سال 2005 بود که فناوری ای‌جکس تحولی در برنامه‌نویسی وب ایجاد کرد. ای‌جکس مبتنی بر شیئی به نام XMLHttpRequest است که حتی نام آن هم به خوبی نشان می‌دهد که این تحول عظیم به‌طور اتفاقی و بدون فکر قبلی در جاوا اسکریپت صورت گرفته است. (مثلاً اینکه تقریباً هیچ‌وقت محتوایی که با این شیء از اینترنت گرفته می‌شود، به‌عنوان XML تفسیر نمی‌شود و این نام‌گذاری در حال حاضر کاملاً نابجا است.)

پس از ای‌جکس، فناوری‌های دیگری به جاوا اسکریپت اضافه شد، مانند رابط برنامه‌نویسی فایل (File API) و فناوری‌های مختلفی برای دسترسی به میکروفون و دوربین، که شامل فناوری WebRTC است.

مجموعه‌ی این رابط‌های برنامه‌نویسی وب که به جاوا اسکریپت اضافه شده است، تحت عنوان «فناوری‌های استاندارد وب» شناخته می‌شود و نقش زیادی در پیشرفت وب و رسیدن آن به جایگاهی که امروزه در زندگی ما دارد، داشته است.