"The Doors" Olivera Stone - film, który wyznaczył jak realizować biografię muzyczne

„Ta niebiańska muzyka rozsadzi twoje uszy i wypali twój wzrok” - tak oto brzmiało hasło reklamowe chyba jednego z najgłośniejszych filmów biograficznych - „The Doors”. Miał premierę na początku lat 90-tych i w Polsce zdecydowanie trafił na podatny grunt. Po transformacji ustrojowej bardzo chcieliśmy łykać to wszystko co przychodzi z zachodu, a muzyka, która jeszcze do niedawna była selekcjonowana bardzo wąsko była tego znakomitym przykładem. Mimo, że polskie kapele z tamtego okresu były mocno wpatrzone w bardzo popularny wówczas na świecie Grunge, to jednak znalazło się miejsce dla pokolenia dzieci-kwiatów, które mogliśmy sobie obejrzeć na ekranie kina. Oczywiście dodajmy do tego „modę na lata 60-te”, która wówczas miała miejsce.

Sam film jest, jak na owe czasy zrealizowany bardzo nowocześnie. Mimo, że posiada spory ładunek historyczny (tutaj warto dodać jeszcze urojenia i rys analityczny reżysera Olivera Stone) montażowo i zdjęciowo jest lata świetlne przed wieloma filmami (dla mnie dopiero biografia Raya Charlesa „Ray” dorównała „The Doors”), które premierę miały przed i po.

Jim Morrison zaprezentowany przez Vala Kilmera (jego rola życia) to postać destrukcyjna i zawieszona w świecie „gdzieś obok”. A może to tylko głupia gra rozpieszczonego gwiazdora i tak naprawdę jest tylko pozerem, który nie potrafi sobie poradzić z całym zestawem wszelakich nałogów? Reżyser nie odpowiada wprost, ale w filmie obserwujemy nieustanny upadek gwiazdora, którego głos potrafi zabrzmieć lirycznie. Kolejne płyty to zmiana wyglądu, ale także charakteru wokalisty, który chyba sam sobie zdaje sprawę z tego, że kręci na swojej szyi sznur.

Film idealnie przedstawia porażkę „pokolenia lat 60-tych”. Morrison wraz z innymi wówczas „zaangażowanymi artystami” nie tyle byli buntownikami, co raczej osobami, które uzurpując sobie prawo do prezentowania poglądów kreowały naiwny niemożliwy do realizacji świat. Może Morrisonowi prezentującemu w swych tekstach hedonistyczno-mroczną część ludzkiej natury tak naprawdę chodziło raczej o zabawę, a nie o zmianę świata. To już oczywiście zależy od tego na ile poważnie traktujemy jego przesłanie.

„Artyści 27 lat” - czyli ci, którzy marnie skończyli właśnie osiągając ten pułap działają na nasza wyobraźnie w sposób naprawdę spory. Janis Joplin, Jimi Hendrix, Morrison, Kurt Cobain czy Amy Winehouse wykreowali wokół swoich postaci niemal kult. Ale nie była to artystyczna pustka. Każdy z nich coś potrafił. I mamy do nich sentyment do dnia dzisiejszego.

Sami muzycy „The Doors” byli wściekli na Stone za to jak nakręcił ten film. Spore zacięcie ideologiczne reżysera i pokazanie Morrisona jako nieustannie pijanego człowieka nie spodobało się. Uznali, że jest kłamliwe i nieprawdziwe. Do końca życia Ray Manzarek, muzyczny mózg kapeli, dawał do zrozumienia, że ten film to nieporozumienie.

Sam casting do roli Morrisona był niezwykle ciekawy – Tom Cruise, Billy Idol, Bill Paxon, John Travolta – to tylko kilka nazwisk jakie brane były pod uwagę. Więc nazwisko reżysera i temat zadziałały na aktorów. To co mnie zdumiało – podobno Oliver Stone jeszcze za życia wokalisty chciał nakręcić o nim film. PONOĆ nawet przedstawił mu zarys scenariusza. Ale nie mógł tego zrobić. Był w Hollywood jeszcze nikim. Jego czas to lata 80-te. I wówczas naprawdę pokazał, że tę opokę zna jak mało kto. Epokę upadku ideałów.