Quake 2 - mój ulubiony "First-Person Shooter".

 Chyba  każdy kto pracuje tak ma – co jakiś czas ciężki dzień w pracy. Coś nie wyszło, ktoś się wkurzył i robi się głupia atmosfera z której każdy chce uciec do domu i jakoś odreagować. I robimy to na różne sposoby. Byle przestać się zadręczać. Dla mnie uniwersalnym od wielu lat jest uruchomienie gry „Quake 2”. Mocnej rzeczy rodem z roku 1997. Czyli z czasów, gdy każdy patrzył na gry z perspektywy kosmosu i zadawał sobie pytanie: „Jak oni to zrobili”. Dziś już nie pytam, tylko przemierzam sobie ciemności opuszczonych magazynów wojskowych i baz kosmicznych i łowię sobie poukrywanych „żołnierzy złej armii”.   

 Ta wielka gra jest bardzo luźną kontynuacją niezwykłej „jedynki”. Luźną, bo tutaj jest znacznie mniej elementów „diabolicznych”, a znacznie więcej luzu. Ponoć stało się tak dlatego, że twórcy mieli problem z zarejestrowaniem „właściwej” nazwy, więc, by się zbytnio nie patyczkować dali z rozpędu „Quake 2”. Więc fani byli wniebowzięci, mimo że te dwa tytuły to zupełnie inne klimaty. No i hitowy tytuł zdecydowanie podbił sprzedaż, co jest dla twórców mocną nagrodą. ID SOFTWARE zaistniał już wcześniej, ale teraz mogli o sobie powiedzieć bez problemu: jesteśmy gwiazdami. I to bez przesady.   
 

(Trailer) 

 Grę rozpoczyna genialna jak na owe czasy sekwencja wideo o inwazji ludzi na planetę Stoggów w celach prewencyjnych. Tu jednak czeka ich niemiła niespodzianka. Następuje kontratak i ludzie zostają albo wzięci do niewoli (ależ to jest pokazane w grze!!!!!) albo zginęli w bitwie. Oczywiście walkę podejmujesz tylko ty, jako ostatni sprawiedliwy. To w trybie single player.   

 Grę cechuje bardzo mocny dynamizm – niemal cały czas strzelasz, atakujesz, kryjesz. Nie każdemu się to spodobało – ówcześnie magazyn „Machina” pisał, że ta gra to tak naprawdę wizyta w dziwnym lunaparku, gdzie po prostu masz wszystkich zabić. I nie ma to większego sensu. Ta…. Akurat! Ten dynamizm daje ci sporą dawkę adrenaliny, a to poczucie, że jesteś sam na tej planecie i  wszyscy na ciebie liczą… Jest to mocne.   
 Gra w chwili premiery uciszyła nieco wielki spór w środowisku graczy – co lepsze – Quake czy Duke Nuken 3D. Bo jest jak na tamten czas graficznie i dźwiękowo rewelacyjna. W pełni jechała z możliwościami ówczesnych kart graficznych. A na silniku wyprodukowano mnóstwo innych podobnych gier.   

 Muzyka to niezwykła siła tej produkcji. Twórcy zrezygnowali z usług Trenta Reznora (do jedynki stworzył wybitną, ale mocno klaustrofobiczną muzykę). Tutaj postawiono na mocne, rytmiczne gitary zespołu Sonic Mayhen i Billa Browna. I robią robotę. Bo do dziś uwielbiam posłuchać i to nie tylko podczas gry. Niestety kupując grę w serwisie Steam nie mamy jej w pakiecie :( A różnica jest gigantyczna.   
 

(fragment ścieżki dźwiękowej) 

 Mimo, że produkcja ma wiele lat to jest to oprócz podróży sentymentalnej to wciąż świetna robota i do dziś się to czuje. No i ładuje się tak szybko, że nawet łyka kawy nie mam czasu pociągnąć. Klasyka pełną parą! To moja pierwsza recka związana z grami, mam nadzieję, że nie zanudziłem :)