„Lepsze życie” - świetny przykład na ewolucje serialu rodzinnego

 Dekadę temu był taki serial „Californication”. Pierwsze dwie serie były naprawdę świetne, później nastąpił powolny upadek, ale w każdym z nich poruszono dość ciekawe kwestie związane z zmieniającym się modelem rodziny. Otóż mocno liberalny przekaz serialu (ech, jeszcze sprzed epoki #metoo) był łagodzony wątkiem dość dziwnego modelu rodziny, gdzie każdy żyje po swojemu, ale łączy troje bohaterów mieszkających pod jednym (no nie do końca) dachem mocna więź. Hedonistyczny przekaz znikał, gdy należało spojrzeć na problemy potencjalnej żony i córki. Wówczas robiło się bardzo konserwatywnie. Takie spojrzenie na model rodziny mocno przez ostatnie lata ewoluowało i powstało naprawdę dużo seriali, które poszły w te ślady. 

(Plakat promujący)

  
 Jedną z kluczowych postaci serialu była przyjaciółka głównych bohaterów Marcy, zwana tutaj również Kokainową Smerfetką. Jej postać odgrywała producentka i aktorka Pamela Adlon. Ma bardzo bogate CV. Ale widać, że opisywanie życia w Kalifornii weszło jej znakomicie w krew. Bo oto pod jej produkcją, reżyserią i główną rolą powstał świetny serial HBO pt. „Lepsze życie”.   
 Fabuła jest prosta jak konstrukcja cepa: Matka wychowuje trzy dorastające córki, otacza się zgrają dziwnych przyjaciół i musi się jeszcze jakby opiekować matką. Każdy odcinek trwa w okolicach 20 minut i pokazuje nam różne aspekty życia w Fabryce Snów. Dodam, że różne dziwne aspekty… Dla przeciętnego Kowalskiego nie zdarzające się na co dzień.   

 

(zwiastun I sezonu) 

 Jest to serial, gdzie pokazano zmieniający się świat. Żyjemy w świecie bezczelnych dzieci, które chcą być mądrzejsze od rodziców. Zwłaszcza w sferze emocjonalnej. Widzimy pragnienia, które pojawiają się u kobiety w wieku średnim, jednak są one tłamszone (lub gwałtownie uwalniane) ze względu na poczucie odpowiedzialności. No i co jest ważne: kobieta, główna bohaterka przypomina nam, że wiek XXI to może być CZAS KOBIET. To jak bohaterka ogrania wszystko zawodowo, rodzinnie i towarzysko robi na nas wrażenie. Mimo, że pochodzi z uprzywilejowanej klasy aktorów „którzy grają” to jednak jest cały czas robiony progres naprzód. Daje to dwie rzeczy: widz jej kibicuje. No i sam też patrzy na swoją rodzinę i myśli sobie: „w końcu amerykany nam już nie dają słodkich opowieści rodzinnych”. Ten serial potwierdza, że linia ciut się przesunęła i publiczność chce „normalnych z problemami”. Ale przede wszystkim ciekawych. I ten serial to potwierdza. Warto dać mu szansę.   

 

(zwiastun II sezonu)