„Drive” - najbardziej zjawiskowy film XXI wieku?

Jaki ten film jest piękny… naprawdę człowiek jest urzeczony przepiękną formą tego filmu. Zdjęcia zwalają z nóg, a to jest naprawdę coraz rzadszy element, gdy klimat filmu buduje się grą świateł i przepięknie zbudowanymi kadrami. Mimo, że od premiery filmu minęło 7 lat wciąż ta zwolniona narracja i znakomite aktorstwo pozwalają nam działać na wyobraźnię. Jest w nim coś magicznego, bo spełnia to co kochamy w kinie najbardziej – to poczucie nadziei. W tym filmie znajdujemy jej naprawdę sporo. I dlatego do niego tak chętnie wracamy.   
 

(zwiastun) 

 Opowieść o samotnym mścicielu, który chce pomóc samotnej kobiecie z dzieckiem w spłacie długów jej spapranego męża jest niezwykłym tworem współczesnych czasów. Bo w dobie „superbohaterów” coraz ciężej jest uwiarygodnić ludzkie gesty polegające na braku zgody na zło wokół ciebie. Takie coś lekkiego, oczywistego. Bez super mocy. Ostatnio byłem na Słowacji. Jedziemy sobie pociągiem i widzę dwa zupełnie różne światy. Jedzie starszy Rom, który mimo wielu miejsc wolnych nie podchodzi. Zapraszam go więc do nas i pytam co jest grane – bo się boję. A pan to chyba mi takie coś pierwszy raz w życiu zrobił. Nigdy mi się to nie przydarzyło. Aż się głupio poczułem. Bo nic w tym dziwnego. A bohater filmu ma podobnie. Nie czuje się bohaterem,  bo w imię niby czego? Po prostu przydarza się głupia sprawa więc pomaga.   
 

(znakomita analiza filmu od „Na gałęzi”) 

 Film ma doskonałą muzykę. Jak tylko zdobyłem Soundtrack od razu znalazł się w moim samochodzie. Delikatny ambient, który szukamy sobie często w naszych serduchach dla ukojenia. Tutaj jest tego w znakomitej proporcji szybkich aut i głębokiego ukojenia w pomocy samotnej matce.   
 

(Soundtrack) 

 Dla mnie jeden z najważniejszych filmów tego wieku. Ma w sobie duże serducho, ale także nadziei i bardzo wciągającej historii. Co zrobimy w chwili konieczności wykonania jakiegoś gestu przywracającego wiarę w człowieka? Udamy, że nie trzeba czy ruszymy z chęciami?