Kilka głośnych słów do tych którzy i tak ich nie słyszą

Ostatnio odzyskałem słuch.

Właściwie nie tyle odzyskałem, co zostałem nim obdarzony po raz pierwszy w życiu. Urodziłem się upośledzony – z ponad 70% ubytkiem słuchu, więc przez 20 parę lat gówno słyszałem, srałem uszami.
Aparaty słuchowe nieco poprawiały mój mizerny stan, ale tylko do pewnego stopnia – ciągle miałem gigantyczne problemy z słuchaniem ludzi w hałasie, na odległość, czy kiedy stali pod innym kątem niż ten-przy-którym-akurat-zdarza-mi-się-coś-usłyszeć.

nowe aparaty

Nigdy na to nie narzekałem, przynajmniej nie za głośno. Nie ma problemów których nie dałoby się przeskoczyć wrzucając w to dość dużo roboczogodzin, czy podchodząc do nich we właściwy sposób. Problemy z mową? Logopeda i ćwiczenia. Problemy ze słuchem? Pomaganie sobie z ruchu warg (czytać nie potrafię). Problemy z angielskim? Oglądać dużo, dużo filmów i toczyć nieśmiałe rozmowy z obcokrajowcami przez internet.

Nie wszystko jednak da się pokonać, często wkładając w coś dużo sił i pracy jesteśmy w stanie tylko minimalnie poprawić swoją sytuację (chociaż ostatecznie – jeśli nie ma rozwiązania, to przecież nie ma problemu!). Tak było z moim słuchem – aż do dziś.

Czas leczy rany – opatrunek z 1962 roku

Otrzymałem nowe aparaty słuchowe, zastępując starych, ledwo działających, pięcioletnich weteranów.

I oto odkryłem świat na nowo.

Świat nagle wypełnił się dźwiękami, niby znanymi, ale dotychczas ukrytymi. Idąc ulicami słyszę miasto – jeden wielki niesamowity i niekończący się hałas, zbudowany z warstw tysięcy ludzi, samochodów, sklepów, elektroniki, słowem – życia kogoś innego, życia, do którego dotychczas nie miałem wglądu. Siedząc w domu słyszę przejeżdżające nieopodal tramwaje i krzątających się lokatorów nade mną. Miasto nigdy nie zasypia – a ja zawsze mogę zdjąć aparaty słuchowe.

Miałem jedno miejsce, w którym czułem się perfekcyjnie. Miejsce oddalone od miejskiego zgiełku, ciche i spokojne, 20 minut drogi przez las. Zwiedziłem je po wyostrzeniu się mojego słuchu i... nagle utraciło swoją magię. Okazało się, że nie było nawet w połowie tak daleko, jak mi się wydawało. W oddali dało się usłyszeć ryk stalowych molochów przemierzających miasto – pociągów i nieco cichszych samochodów. Wokół przechodziła masa ludzi – okolicznych działkowiczów, spacerowiczów, wyprowadzających psy. Moja perfekcyjna samotnia okazała się nie być samotnią.

Jest mi z tym w porządku. Może i w dalekich, azjatyckich krajach ludzie gdy chcą doznać oświecenia medytują przez tydzień pod wodospadem na szczycie najwyższej góry, ale mi, w Polsce, wystarczy 10 minut z zimnym prysznicem na 9 piętrze bloku. W takich chwilach cieszę się, że nie siedzę na Ukrainie – zapewne tam nie mają ani wodospadów, ani pryszniców, dając mi do dyspozycji co najwyżej nawilżane chusteczki.

wrzucam randomowe zdjęcia z telefonu, bo nie miałem pomysłu na pasującego malarza do tego wpisu

Znajomy opowiadał mi niedawno o tym, że twórca Neuromancera pisał swojego czasu felietony. W jednym z nich wspominał, że kiedyś na urodziny dostał wspaniały zestaw Hi-fi. Urzeczony przesłuchiwał kolejne, doskonale znane, piosenki, odkrywając nowe dźwięki, dotychczas ukryte za tragiczną jakością dotychczasowego sprzętu. Jednakże w pewnym momencie uświadomił sobie, że może i lepszy sprzęt gra o niebo lepiej, ale przecież tyle samo radości (a może i więcej!) sprawia mu słuchanie muzyki w rozklekotanym, rozpadającym się Nissanie, którym codziennie jechał do pracy – a lepsza jakość dźwięku w żaden sposób nie poprawiała odbioru Sztuki.

Oczywiście, nie porównuję tego do nowych aparatów słuchowych, a sam William Gibson nie nawoływał do tego, żeby słuchać muzyki tylko ze śmieciowego udźwiękowienia samochodu, a wieżę wyrzucić na śmietnik. Otrzymałem life upgrade, a mój komfort życia poszybował w kosmos. Jestem w stanie usłyszeć kogoś do kogo jestem odwrócony plecami, nawet gdy nie podnosi on głosu stojąc kilkanaście metrów dalej.

Cieszcie się tym co macie. Pracujcie, żeby jak najlepiej to wykorzystać. Starajcie się z dnia na dzień być lepsi.
Po prostu żyjcie.

I to jest właśnie słuch – może i podwyżka jest bardziej motywująca od chłosty, ale dźwięk bata jest taki satysfakcjonujący!