To było dawno dawno temu. Pochodzę z bardzo małej wioski na dodatek tylko trzy chałupy są w miarę blisko siebie reszta to już ponad kilometr. W każde z trzech chałup kilkoro dzieci. W pewne Święta usłyszeliśmy od rodziców, że Mikołaj do nas nie dotrze bo ma za daleko... Ale, na szczęście dojedzie do sąsiadów i musimy tam pójść żeby dostać prezenty. Zima była piękna tamtego toku, śniegu po kolana siarczysty mróz. Gdy nastała noc całą rodziną poszliśmy do sąsiadów. Pozostali już na nas czekali. Ledwo zdążyliśmy się przywitać i usłyszeliśmy dzwonki. Po chwili z ciemności wyłonił się koń który ciągnął wielkie sanie. Na saniach siedział najprawdziwszy Święty Mikołaj. Miał czerwony strój i wielką siwą brodę. Były krzyki radości, wrzaski a nawet płacz szczęścia.
Zaprosiliśmy Mikołaja do domu. Tam się rozsiadł i zaczął przywoływać do siebie pierwsze dzieci. Zaczął od najmłodszych. Ja jako najstarszy stałem nieufny z boku i coś mi nie pasowało. Mikołaj nie był taki jak w bajkach czy telewizji. Był chudy, posmutniały, broda jakaś mało naturalna a w dodatku czuć było alkohol.
Małe dzieci, które jeszcze nie wiedziały co to Mikołaj wzięte na kolana zaczynały płakać. Jak zaczęło jedno to poszła lawina. Później te ciut starsze w obawie że Mikołaj krzywdzi te małe też nie chciały iść do niego. Tylko ja trzymałem fason. Wtedy Mikołaj zrobił coś czego po najgorszym wrogu bym się nie spodziewał. Mnie, takiego wstydziucha i nieśmiałka wyciągał na środek i kazał zaśpiewać za prezent... przy wszystkich! Dla mnie też było tego za wiele, rozpłakałem się i ja... Rodzice postanowili przerwać tę farsę, rozebrali mikołaja, który okazał się być dziadkiem sąsiadów. Tego dnia dla całej wsi Święta zmieniły się raz na zawsze.