Dżdżownica ziemna- mały pożyteczny skarb

Na początku dżdżownica była dla mnie tylko przynętą na ryby. Jako kilkulatek dowiedziałem się, że to przynęta najskuteczniejsza na wszystkie gatunki więc widziałem ją tylko oczyma wędkarza. Żeby pozyskać wystarczające ich ilości trzeba było dowiedzieć się jak najwięcej o ich zwyczajach i wpływie na środowisko.

Wtedy oczy otworzyły się szeroko i zobaczyłem dżdżownicę w zupełnie innym świetle.

Nazwa dżdżownica oczywiście wzięła się od deszczu czyli po dawnemu dżdżu. Nawet jej potoczna nazwa a więc rosówka została wzięta od wody tylko w postaci rosy. To w wilgotnej porze dnia po deszczu czy też w nocy i o poranku kiedy na trawie pojawi się rosa dżdżownice wychodzą na powierzchnię.

Dlatego właśnie nocą najlepiej jest zbierać czy obserwować rosówki. Wychodzą z dwóch powodów. Pierwszy to poszukiwanie pożywienia, którym są obumarłe szczątki roślin. Wciągają je do swoich korytarzy pod ziemią i tam konsumują. Drugim powodem jest rozmnażanie. Rosówki wychodzą na powierzchnie znajdują partnera i łączą się stykając siodełkiem. Siodełko to kilka zgrubiałych pierścieni w przedniej części dżdżownicy, która składa się z około 110-180 pierścieni. Przy zbieraniu nocą rosówek trzeba być bardzo ostrożnym. Reagują ucieczką na każdy wstrząs, hałas czy jaskrawe światło. Często też nie wychodzą w całości a końcem są zakotwiczone w ziemi, jeśli szarpniemy gwałtownie wtedy wyjmiemy tylko fragment. Na szczęście rosówce to krzywdy nie zrobi i szybko zagoi ranę nawet urwana w pół.

Zebrane rosówki najlepiej przetrzymywać w ziemi zmieszanej z cząstkami roślin np trawą. W miejscu zacienionym i wilgotnym. Pojemnik należy zamknąć aby nie uciekły.

Oprócz nieopisanych walorów jako przynęta wędkarska o czym może świadczyć cena wynosząca około złotówki za sztukę. Rosówka ma ogromny wpływ na żyzność gleby. Już Kleopatra uważała je za święte zwierzęta a Darwin napisał o nich książkę. Dżdżownica sunie do przodu pożerając obumarłe fragmenty roślin wraz ziemią. Za sobą wydala przetrawioną żyzną papką przy okazji napowietrzając tym glebę. Są wykorzystywane do przyspieszania kompostowania a także jako pokarm dla rybek.

Dżdżownice choć łatwe w hodowli są bardzo wrażliwe na temperaturę zabija je lekki przymrozek a upał i susza sprawia, że zwijają się w kłębek i zasypiają do czasu aż spadnie deszcz.

Mogło by się wydawać, że wędkarz, który nabija rosówki na hak nie ma dla nich szacunku są dla niego tylko przynętą. Nic bardziej mylnego. Nie potrafię przejść obojętnie obok idącej po chodniku rosówce. Był taki czas w moim życiu, kiedy w nocy padał deszcz wstawałem bardzo rano i zbierałem rosówki z chodnika żeby ludzie pędzący do pracy ich nie deptali. To dzięki wędkarstwu dowiedziałem się jak ważne dla ludzkości są te niewielkie pierścienice.

Podobno Australia mogła pochwalić się największym pogłowiem owiec właśnie dzięki dżdżownicom. Trawa w Australii początkowo nie była zbyt bujna. Sprowadzono dżdżownicę ziemną, która miała użyźnić ziemie. Dżdżownice tak się tam rozprzestrzeniły, że stworzyły najżyźniejsze pastwiska.