Łączy ich wykluczenie...

Resocjalizacja skazanych przebywających w zakładach karnych... Czy jest skuteczna ? Trudno to jednoznacznie stwierdzić. Połowa z nich wraca za kraty jako recydywiści. Innym udaje się wrócić do uczciwego życia. Odzyskać rodzinę lub założyć nową, przestać żyć przeszłością i zacząć pisać nową kartę swojego życiorysu.

Pomoc terapeuty jest jedynie wsparciem jakie oferuje system resocjalizacyjny, czy będzie pomocna zależy od woli i determinacji skazanego. Nie tylko ludzie ze specjalistyczną, psychologiczną wiedzą mogą pomagać skazanym. Terapeutami mogą być również bezdomne, żyjące w schroniskach psy.

Najstarszym programem resocjalizacji więźniów przez zajęcia z psami do jakiego dotarłem jest trwający nieprzerwanie od 1981 w USA program współpracy departamentu więziennictwa USA z Washington State University, Tacoma Community College oraz siostrą Pauline ze zgromadzenia Dominikanek. Celem programu jest zaoferowanie więźniom możliwości wychowywania szczeniąt poprzez ich uspołecznianie, kształtowanie relacji człowiek - pies oraz szkolenie jako psy przeznaczone do pomocy osobom niepełnosprawnym. Po zakończeniu szkolenia psy oferowane są osobom niepełnosprawnym w ramach publicznej adopcji. Więźniowie mają możliwość otrzymania uprawnień szkolenia i pielęgnacji zwierząt domowych - zdobywają nowy zawód! Według danych statystycznych program ten spowodował spadek ilości recydywistów wśród więźniów uczestniczących w nim co najmniej 2 lata.

W Polsce już w 2005 roku fundacja „Fundacja Ama Canem” prowadziła program "Pomóżmy sobie" - resocjalizację wychowanków zakładu poprawczego poprzez socjalizacje przez nich psów i przygotowanie ich do adopcji.

Przełomowy program pojawił się w 2011 roku w Areszcie Śledczym w Hajnówce i był inspirowany amerykańskim programem szkolenia przez więźniów psów, jako psy asystujące osobom niepełnosprawnym. Program „Przyjaciele czyli pies w celi” powstał przy współpracy aresztu ze Schroniskiem "Ciapek" w Hajnówce. Współpracy, która rozwijała się od 2007 roku - wcześniej skazani remontowali budy, porządkowali teren schroniska, pomagali w opiece nad zwierzętami.

Wstępem do pracy z psami były wykłady teorii dotyczące zagadnień opieki nad psem - zachowanie się człowieka względem psa, sposobu w jaki psy rozumieją i postrzegają świat, pielęgnacji i karmienia. Następnie na podstawie obserwacji zachowania i reakcji wzajemnych skazanych i psów można przydzielić skazanym zwierzęta. Jeden skazany zajmuje się jednym psem. Właściwe zajęcia rozpoczyna pielęgnacja psa a następnie pod kontrolą tresera skazany pracuje z psem nad zbudowaniem zaufania we wzajemnych relacjach i wykonywaniem podstawowych komend. Takie zajęcia mogą mieć charakter indywidualny jak również grupowy. W przypadku, gdy któryś z psów ma szanse na adopcje, nowy potencjalny właściciel zapraszany jest na spotkanie z psem i jego opiekunem na terenie aresztu. Skazany - Opiekun wyjaśnia jak należy zajmować się psem, komunikować się z nim i jakich komend używać.

Podstawowe korzyści płynące z tej formy resocjalizacji skazanych są trzy:

- Skazany poprzez zajęcia z psem rozwija własną wrażliwość emocjonalną,

- Pies uczy się relacji z człowiekiem opartej na zaufaniu,

- Psy dostają większą szansę na adopcję dzięki temu, że znają zachowania socjalne i są zdolne zaufać człowiekowi.

W Polsce prekursorem resocjalizacji skazanych poprzez kontakt z psami jest mjr Roman Paszko – Dyrektor Aresztu Śledczego w Hajnówce i pomysłodawca programu społecznej readaptacji skazanych z elementami dogoterapii „Przyjaciele, czyli pies w celi”. Zachęcam do lektury wywiadu z nim opublikowanego na łamach portalu ekologia.pl

Z tej formy terapii korzystały zakłady karne w: Krakowie, Jastrzębie Zdroju, Hajnówce, Olsztynie, Rzeszowie, Przytułach Starych i Starogardzie Gdańskim.

Psia miłość bezdomnego psa pomaga ludziom, którzy gdzieś w życiu być może zagubili się i poszli zła drogą... Bezdomne psy ze schroniska są dla nich szansą na spojrzenie w głąb siebie i być może na nowy początek, nowego życia.