Zmęczyłam dusika... czyli czasem warto poczekać.

Miałam ze dwa miesiące temu małe starcie z rękodziełem, którego to dramatyczny przebieg zrelacjonowałam w tym tekście. Zapragnęłam wtedy naszyjnika, bo wiosna, szyja wreszcie odsłonięta i tak dalej. Być może ciśnienie było zbyt duże... było "muszę" zamiast "chcę", co pozbawiło mnie wszelkiej radości z pracy. Przełożyło się to na efekty, a raczej ich brak.

Frustracja trwała krótko - zrozumiałam lekcję... "muszę", to zabójca kreatywności i radości tworzenia.

Temat wtedy odpuściłam, ale o nim nie zapomniałam. Obiecałam sobie, że wrócę do niego tylko wtedy, gdy przyjdzie właściwy moment. Gdy to będzie impuls i chęć, a nie poczucie dyskomfortu i wewnętrzne ciśnienie pt. "powinnam".

W międzyczasie zakupiłam zapas czarnej nici, co nie było wcale proste. Te, które używałam do tej pory (wg mnie najlepsze), wycofano z produkcji. W hurtowniach można ustrzelić jakieś resztki, zazwyczaj w nietypowych kolorach... czarnej jak na lekarstwo. Ostatecznie udało mi się nabyć cztery kordonki, tak na zapas.

W tym tygodniu fala zleceń opadła i zamiast panikować, jak to miałam niegdyś w zwyczaju, postanowiłam to wykorzystać. Pierwsze o czym pomyślałam - dusik*!!!

^{*Dusik, choker - dopasowany naszyjnik, ozdobna obróżka}

Wybrałam prosty wzór, który próbowałam ugryźć dwa miesiące temu - wtedy mi się nie udało, choć podchodziłam do niego dwa razy.

Tym razem szło dobrze... przezornie odpuściłam sobie filmy, żadne tam kultowe produkcje znane na pamięć.

Decydującym momentem była nawrotka i rozpoczęcie drugiego rzędu - spasuje, nie spasuje? Spasował :)

Wtedy nabrałam pewności i przestałam tak gorliwie patrzeć na schemat.

Gotowa stonoga:

Na zdjęciu tego nie widać, ale koronka w tej postaci nie przedstawia się zbyt dobrze - nierówna, gruzełkowata, pętelki poskręcane...

Wykończenie, to najnudniejsza część - niby gotowe, a tyle jeszcze do zrobienia. Przede wszystkim trzeba ukryć "sznureczki". Każdy z nich skręcony jest z trzech cieńszych nitek, trzeba je więc rozplątać i po kolei wszyć w koronkę.

Po namyśle dorobiłam jeszcze "łańcuszek" do zapięcia, dzięki któremu można regulować obwód dusika. W razie, gdyby mi się kiedyś rozmiar kołnierzyka zmienił.

Potem koronkę trzeba zmoczyć, ponaciągać, ułożyć poskręcane pętelki - w praktyce oznacza to wyrównanie każdej z osobna szydełkiem... Na koniec można wyprasować. Nie chciało mi się wyciągać żelazka, to przywaliłam dusika ciężkimi księgami i tak zostawiłam na noc.

W celu dodatkowego ujarzmienia koronki można ją wykrochmalić lub potraktować lakierem do włosów. To dobry pomysł, bo szczególnie pętelki, cholery, lubią się wykrzywiać.

Gotowe:

Próbowałam zrobić zdjęcia naszyjnika na sobie. To trudne bez kijka do selfie. Szczególnie, że musiałam użyć aparatu głównego, bo ten z przodu robi beznadziejne fotki. Po odrzuceniu zdjęć podłogi, wersalki, drzwi, ścian i mebli, a także tych zrobionych jakby z perspektywy pająka ukrytego głęboko w moich włosach, zostało kilka takich, z których mogłam coś wybrać.

To od tyłu też sama robiłam... dalej, dalej, ręka Gadżeta :D

Ze swojej pracy jestem bardzo zadowolona.

Jeszcze tylko coś do ubrania sobie kupię, bo absolutnie nic mi nie pasuje do tego naszyjnika. Kompletnie.