Kino Górskie - "Czekając na Rosę" czyli jak zachować humor nawet w chwilach walki o życie

W jednym z moich poprzednich wpisów starałem się zachęcić Was do obejrzenia pełnometrażowego, fabularyzowanego dokumentu "Czekając na Joe" (ang. Touching the Void). Mam nadzieję, że pamiętacie tamtą recenzję (jeżeli nie, to zapraszam tutaj bo dziś chciałem niejako nawiązać do tamtego wpisu. Aktualnie chciałem Was bowiem zachęcić do obejrzenia zupełnie innego filmu, który jednak tytułem nawiązuje do wspomnianej przeze mnie wcześniej produkcji. Mianowicie chodzi o polski film krótkometrażowy: "Czekając na Rosę".

Ciekaw jestem, z czym kojarzy Wam się film górski. Pewnie większość z Was, zapytana, odpowie: z akcją trzymającą w napięciu, ze zwrotami sytuacji, momentami walki o życie. Z sytuacją, gdy grupa wspinaczy, alpinistów bądź też himalaistów wybiera się na zdobycie wymarzonego szczytu, jednak coś idzie nie tak i zaczyna się walka o życie. Film raczej w poważnej narracji, prawda?

Kadr z filmu Czekajac na Rosę

Otóż niekoniecznie. Dziś zapraszam Was do zgoła innego, moim zdaniem świetnie zrealizowanego, amatorskiego, krótkometrażowego filmu, którego reżyserem jest nieżyjący już niestety, czołowy polski himalaista - Artur Hajzer. Myślę, że osobom związanym z górami nie muszę przedstawiać tej postaci, a nawet jest duża szansa, że pozostali z Was również słyszeli to nazwisko.

Artur Hajzer to inicjator programu PHZ (Polski Himalaizm Zimowy), mającego na celu wspieranie i pomoc młodym himalaistom w zdobyciu zimą wszystkich, niezdobytych jak dotąd ośmiotysięczników. To również jeden z najlepszych kierowników wypraw wysokogórskich a także postać nierozerwalnie związana z marką Alpinus i Hi-Mountain, które to Artur ze swym talentem krawieckim wprowadził na rynek Polski i nie tylko. Życiorys Hajzera to jednak temat na zupełnie inny artykuł, choć nawet obszerna książka pewnie by nie wystarczyła, wróćmy zatem do filmu.

Tytułowa Rosa to maskotka Łosia, a ściślej rzecz ujmując Łosicy, z która Hajzer przyjechał na wyprawę na Broda Peak w 2005 roku. Maskotkę tą Artur otrzymał od swojego syna, i stała się ona główną bohaterką trwającego niemal pół godziny dokumentu. Łosica Rosa przyjechała z Arturem na Broad Peak szukać tu męża. Cały dokument pełen jest świetnych, humorystycznych momentów i dialogów, z których nie sposób się nie uśmiać. Pamiętam wybuchające co chwila salwy śmiechu ogarniające festiwalową publiczność Krakowskiego Festiwalu Górskiego, na którym miałem okazję obejrzeć ten dokument. Pozwolę sobie jednak pominąć szczegóły aby nie psuć zabawy tym, którzy zechcą sięgnąć do filmu, tym bardziej, że jest łatwo dostępny chociażby na Youtubie.

Film rozpoczyna się od słów wypowiedzianych przez Artura: "ta góra, której powołaniem jest zabijanie, będzie nasza" I tutaj nie może więc zabraknąć dramatycznych zwrotów akcji i heroicznej walki o życie, walki, która toczy się o życie samego Artura Hajzera, który na tej wyprawie łamie nogę. Tego typu kontuzja na ośmiotysięcznikach zwykle nie tylko oznacza koniec wyprawy dla pechowca, ale również może zagrażać jego życiu. Ewakuacja poszkodowanej osoby z tej wysokości to potężna operacja logistyczna, która często nie jest możliwa do zrealizowania. Jednak nawet i w takich chwilach w filmie nie brakuje swoistego humory. Najbardziej zapadł mi w pamięci moment, gdy działania ekipy ratunkowej zestawione są ze wskazówkami nagranymi podczas wykładów odbywających się w szkole wspinaczkowej.

Również nie chce zdradzać szczegółów, zapraszam po prostu do obejrzenia, bo film moim zdaniem jest majstersztykiem w swej kategorii (choć co to za kategoria? po prostu mało filmów utrzymanych w takiej narracji). Gorąco zachęcam do obejrzenia i jak zwykle czekam na Wasze komentarze pod artykułem.