źródło

Daibutsu (jap. 大仏 dosł. "Wielki Budda") – monumentalny posąg Buddy Amidy, jeden z największych i najbardziej rozpoznawalnych posągów Buddy w Japonii. Wielki Budda jest częścią kompleksu świątynnego Kōtoku-in w Kamakura. Wpsiany na listę narodowych skarbów Japonii, kandydujący do zestawienia największych zabytków światowego dziedzictwa UNESCO.

Amida

Budda Nieograniczonego Światła (skt. Amitābha (अमिताभ) – najbardziej czczony z tzw. "buddów medytacyjnych" (skt. Dhyāni-buddha), postać niehistoryczna. Jego nazwa określa go jako źródło życia i światła. Amida jest jednym z pięciu wyobrażeń miłosiernego Buddy wywodzącym się nurtu Mahajana. Postać Amidy osiągnęła szczególną popularność właśnie w Japonii na przełomie XII/XIII w. Za twórcę japońskiego Amidyzmu uważa się mnicha Honena. Głoszona przez niego doktryna mówiła, że wystarczy powtarzać słowa ,,Namu Amida-Butsu" by uzyskać odpuszczenie win i osiągnąć stan oświecenia, cały czas nosząc Amidę w sercu.

Posąg został ukończony około roku 1252 w okresie Kamakura, choć początkowo był drewnianą statuą, został jednak uszkodzony podczas wielkiej burzy. Z tego powodu za namową buddyjskiego mnicha Jōkō Tōtōmi, postanowiono stworzyć zupełnie nowy posąg z brązu, co wymagało ogromnych nakładów finansowych jak na tamte czasy. Tuż po wzniesieniu posąg był pozłacany, lecz w czasie kolejnych kataklizmów warstwa złota została usunięta. Przez 250 lat Daibustu stał w zadaszonym kompleksie świątynnym, lecz następne klęski żywiołowe poważnie naruszały konstrukcję. Pomimo odbudowy, budowla została ostatecznie zniszczona w wyniku wielkiego tsunami w 1498 r, a następnie rozebrana. Od tego czasu Wielki Budda stoi pod gołym niebem i cierpliwie doświadcza każdej pory roku.

Budowa

Daibutsu z Kamakury jest jednym z największych i najstarszych posągów Buddy w Japonii. Mierzy 13.35 metrów wysokości wraz z podstawą, długość od kolana do kolana wynosi nieco ponad 9 metrów. Łączna waga posągu przekracza 120 ton.

Posąg jest pusty w środku, dzięki czemu zwiedzający mogą podziwiać Buddę od wewnątrz. Wielu odwiedzających przez lata pozostawiło różnorodne malunki we wnętrzu posągu - jest to ciemna strona turystyki tego miejsca, lecz oddaje jak dużym zainteresowaniem cieszy się świątynia Wielkiego Buddy. Na przestrzeni wieków u podstawy posągu znajdowały się trzydzieści dwa brązowe płatki lotosu, ale z upływem czasu pozostały tylko cztery, zostały jednak przeniesione w inne miejsce. Na tablicy przy wejściu znajduje się następujący napis:

"Obcy, kimkolwiek jesteś i cokolwiek wyznajesz, gdy wejdziesz na teren tego sanktuarium, pamiętaj, że kroczysz po ziemi, czczonej przez kult wieków. Oto Świątynia Buddy i brama wieczności, dlatego należy obdarzyć ją szacunkiem."

Wielkie trzęsienie ziemi w regionie Kanto z 1923 r, zniszczyło podstawę na której stoi posąg, ale baza została odbudowana w 1925 r. Kolejnych napraw i konserwacji statuy dokonano w latach 1960-61, wtedy też wzmocniono szyję Buddy oraz podjęto działania w celu jej ochrony przed kolejnymi trzęsieniami ziemi.

Statua daibutsu została zbudowana w pozycji medytacyjnej Jo-in, która ma symbolizować stan oświecenia. Pozycja Jo-in jest często spotykana w posągach Buddy Amitaby lub buddy Siakjamuni, jednak w tym przypadku występują dwie niewielkie różnice, które czynią Daibutsu tworem zupełnie wyjątkowym. Po pierwsze, kciuki Daibutsu nie są skierowane ku górze. Po drugie, kciuki Daibutsu ukrywają koniuszki palców wskazujących. Za sprawą tych istotnych detali Kamakura Daibutsu różni się od innych znanych posągów Buddy. Wagę samej statuy szacuje się na około 100 ton.

Wielki Budda w japońskiej kulturze

Na terenie Japonii znajduje się kilka dużych posągów i rzeźb przedstawiających Buddę. Największe z nich można spotkać w Narze, Kamakurze, Takaoce, Aomori oraz w Chiba. Jednak tylko jedna z nich jest prawdziwym symbolem japońskiego buddyzmu - a zarazem jednym z symboli całej Japonii.

Kamakura Daibutsu występuje w wielu dziełach kultury japońskiej; m.in. w literaturze japońskich pisarzy - w powieściach Yasunari Kawabaty, Yukio Mishimy czy Jin'ichiro Tanizakiego. Jest obecny także na wielu rysunkach, plakatach promujących Japonię, pocztówkach oraz w mangach i anime. Twórcy mangi chętnie obwołują się do tego buddyjskiego symbolu osadzając go w mniej lub bardziej futurystycznych historiach. Daibutsu z Kamakury rozpoznawany jest także poza granicami Kraju Kwitnącej Wiśni za sprawą bardzo ekspansywnej japońskiej pop kultury, która używa wielu tradycyjnych symboli.

źródło
fragment humorystycznej mangi z Daibutsu w roli głównej

Ukiyo-e (rodzaj japońskiego, malowanego drzeworytu) autorstwa Kawase Hasui "Wielki Budda z Kamakury", 1930 r.

źródło

Jak widać Wielki Budda jest również obecny w japońskiej kulturze popularnej. :)

kadr z anime japońskiej produkcji "Detektyw Conan"
źródło

źródło

Oto jedno z pierwszych zdjęć Wielkiego Buddy wykonane przez fotografa Felice Beato w 1867 r. Za sprawą tej fotografii Budda z Kamakury został szerzej przedstawiony całemu światu. Wraz z napływem turystów do Japonii (prawie 30 milionów ludzi z całego świata odwiedziło Japonię w 2017 roku) Kamakura przeżywa prawdziwe oblężenie. Wielu zwiedzających kojarzy Kamakurę z obrazami ze znanych filmów lub anime, a to zaś korzystnie wpływa na lokalny budżet - konserwacja japońskiego dziedzictwa narodowego jest wspierana m.in przez turystykę. W ten właśnie sposób tradycja łączy się z nowoczesnością. Niech Wielki Budda przetrwa następne 800 lat i nadal dostarcza wielu inspiracji.