Ślepnąc od świateł - arcydzieło polskiej szkoły serialu

Witam.
Przez bardzo długi czas nasz kraj nie miał czym się chwalić na polu produkcji serialowych. Całe szczęście kilka lat temu, dzięki HBO i premierze pierwszego sezonu "Watahy", zaczęło się to powoli zmieniać. Serial ten, choć nie przypadł mi do gustu (nie że uważam go za słaby czy coś, po prostu jego klimat jego mnie nie urzekł), wywołał powstanie paru innych "wysoko mierzących" dzieł i jednym z nich jest "Ślepnąc od świateł", którego twórcą jest sam Krzysztof Skonieczny, którego umiejętności reżyserskie kiedyś pochwaliłem tutaj w ramach recenzji jego filmu pt. "Hardkor Disko".

Główny bohater o imieniu Kuba (Kamil Nożyński) jest z pozoru obywatelem wręcz idealnym. Zero długów, zero punktów karnych, a całe jego życie wydaje się idealnie uporządkowane. Jest on jednak dilerem narkotykowym - pracującym wraz z "Stryjem" (Janusz Chabior) i jego ludźmi dla niejakiego Jacka (Robert Więckiewicz). Jego marzeniem jest wylot na wczasy do Argentyny wraz z ukochaną osobą, lecz w mrocznych dzielnicach Warszawy jest jeszcze masa spraw do załatwienia, które komplikują się, gdy klienci zaczynają wywoływać problemy albo gdy z więzienia wychodzi dawny wspólnik Jacka, "Dario" (Jan Frycz).

Fabuła wciąga - główny bohater z każdym odcinkiem powiększa swoją kulę śnieżną różnych kłopotów, przez co serial staje się powoli coraz bardziej dynamiczny, co powoduje, że akcja porywa widza coraz to bardziej. Każdy wątek dopracowany jest do perfekcji i niemal każda, nawet dość daleko dwuplanowa postać jest wykreowana genialnie - jak na przykład postać celebryty telewizyjnego Mariusza Fajkowskiego (Cezary Pazura) - na co dzień "miłego pana z tv", zmieniającego się wieczorami w króla hucznych imprez pełnych niezbyt legalnych substancji. On sam jest niejako karykaturą Kuby Wojewódzkiego - która choć nie ma za dużo czasu ekranowego, dzięki świetnemu scenariuszowi, reżyserii i grze aktorskiej wujka Czarka - niesamowicie zapada w pamięć.

Teraz pora na wisienkę na torcie serialu - aktorstwo. "Dario" jest rolą życia Jana Frycza - antagonista jest zagrany wybitnie i Frycz zjada każdą scenę, ba, każdy odcinek, w którym się pojawia chociaż na minutę. Jego mimika, sposób wymowy kwestii... po prostu czapki z głów. No i dzięki niemu pojawiła się niemała porcja pięknych kultowych wręcz cytatów, które na zawsze pozostaną już chyba częścią naszej kultury, niczym "Krwa no nie, no po prostu krwa no nie... Boże, czy ty to widzisz?!" z filmu "Jak się pozbyć celluitu".

O Pazurze już wspomniałem, to teraz Chabior i Więckiewicz, którzy również robią na ekranie kapitalną robotę, choć w starciu z Fryczem przegrywają na grubym starcie. Grający głównego bohatera Kamil Nożyński pomimo tego, że jest amatorem, pasuje do roli dosyć wyciszonego kolesia, który wszelkie emocje dusi w sobie i ja to kupuję, lecz widziałem masę narzekań na jego postać i jego sztywną grę aktorską na filmwebie. W moim odczuciu dopóki nie trafia się jakaś szczególnie wymagająca scena - radzi sobie bardzo dobrze, choć w czasie krótkiej kłótni z Chabiorem, która miała miejsce gdzieś w drugim, lub trzecim odcinku słychać było tą jego amatorszczyznę, lecz to była chyba jedyna scena w której wypadł on naprawdę negatywnie.

Pora na realizację - która została odpicowana wręcz doskonale. Zdjęcia są znakomite - a zwłaszcza mastershoty mające miejsce przy okazji różnorakich scen związanymi z imprezami, po którym fanom ładnie wyglądających scen na pewno szczęka rozleci się na części. Muzyka świetnie buduje nastrój scen, na montaż też nie mogę w żaden sposób narzekać.

Przyznaję, że od bardzo dawna w żaden serial tak piekielnie się nie wciągnąłem, jak w najnowsze dzieło Skoniecznego, które jest dziełem wybitnym, zwłaszcza jak na polskie standardy, w których to zazwyczaj byliśmy karmieni telenowelową, tanią papką. Pozycja obowiązkowa dla absolutnie każdego.