Przegląd polskiego kina #4 - Ostatnia Rodzina, czyli żal, ból i rozpacz

Witam.
W końcu udało mi się obejrzeć "Ostatnią Rodzinę" Jana P. Matuszyńskiego - czyli obok filmów Pawlikowskiego, czy "Bogów" chyba najbardziej "hajpowany" polski film ostatnich lat. I to chyba ścisła czołówka polskich filmów - w której zagrało praktycznie wszystko.

Jest to biografia rodziny Beksinskich - Zdzisław Beksiński (Andrzej Seweryn), jest podstarzałym malarzem, mieszka w skromnym mieszkaniu ze swoją żoną Zofią (Aleksandra Konieczna) i matką Stanisławą (Stanisława Beksińska). Niedaleko od nich mieszka niezrównoważony syn Tomasz (Dawid Ogrodnik), który jest tłumaczem i prezenterem radiowym. Jako widzowie spoglądamy na ich codzienne życie, problemy i konflikty - przez które cała rodzina nie potrafi ostatecznie osiągnąć szczęścia.

Twórcy niewiarygodnie naturalnie wręcz ukazali rodzinę i relacje pomiędzy ich członkami - aktorzy perfekcyjnie wczuli się w swoje postacie, a dzięki fantastycznym dialogom czujemy, że naprawdę spoglądamy na życie jakiejś rodziny, a nie aktorów, którzy wspólnie próbują ją imitować.
Naturalność potęguje mocno "bezpieczna", ale solidna praca kamery. Realizacja całościowo jest poprawna - ale w tym filmie ma znaczenie drugorzędne, bo pierwsze skrzypce gra znakomity scenariusz.
Scenarzysta Robert Bolesto odwalił kawał dobrej roboty, przez co, gdy nasi bohaterowie przeżywają tragedię - widz przeżywa tą tragedię razem z nimi. Film bardzo mocno i bardzo skutecznie szantażuje emocjonalnie widzem, pomimo "prostoty" historii, którą opowiada - nie ma wielkich zwrotów akcji, wielce epickich momentów, które z każdej strony atakują naszą podświadomość przekazem brzmiącym "w tym miejscu płacz", jest tylko zwykła rodzina, która zmaga się z chorobami, zwyczajnymi kłopotami i śmiercią.

Każdy stara się tu radzić jakoś ze swoim życiem - Zdzisław tłumi wszystko w sobie, Tomek lata po emocjonalnych skrajnościach, a Zofia w tym wszystkim jest ostoją normalności, dobrą matką, która pod względem panowania nad sobą i swoimi emocjami jest głową tej rodziny. Na temat bohaterów mógłbym się rozpisywać jeszcze bardzo długo, a to tylko znakomicie świadczy o geniuszu tego filmu. Po seansie siedziałem zgięty w pół z solidnym bajzlem w głowie, jakiego nie miałem od dawna. Podsumowując - "Ostatnia Rodzina" to film rewelacyjny, który na pewno zostanie z widzem na długi czas po seansie.