Przegląd polskiego kina #10 - Na granicy, czyli porządny thriller na zimowe mrozy

Witam.
Zima jest bardzo dobrą porą roku w kwestii potencjału w budowaniu nieprzyjemnej atmosfery w filmie, czy serialu. Chociażby sama zimowa otoczka zbudowała bardzo urokliwy i unikatowy klimat Czarnego Zamku w Grze o Tron. W rodzimych stronach chyba dopiero twórcy "Na granicy" pomyśleli, że warto by zrobić film, którym bardzo istotnym bohaterem będzie właśnie zima.

Mateusz (Andrzej Chyra) wraz ze swoimi dwoma synami Jankiem (Bartosz Bielenia) i Tomkiem (Kuba Henriksen) przyjeżdżają w czasie mroźnej zimy do małej chatki na bieszczadzkim odludziu. Po jakimś czasie dostrzegają przez okno idącego w nich stronę mężczyznę (Marcin Dorociński). Po dotarciu pod dom, traci on przytomność. Mateusz przy badaniu zawartości jego plecaka, znajduje broń - wtedy cała rodzina zaczyna pojmować, że znalazła się w niemałym niebezpieczeństwie.

Film jest pełnokrwistym thrillerem z dwoma piekielnie istotnymi zaletami - pierwszą jest Marcin Dorociński, który gra rewelacyjnie i jego postać sama w sobie buduje tony świetnego nastroju, drugą zaś jest sama bieszczadzka zimowa otoczka, świetnie wykorzystana przez operatorów i oświetleniowców, dzięki czemu widz, pomimo siedzenia w cieplutkim domku/mieszkanku czuje ataki dwudziestostopniowego mrozu.

Mróz czuć tutaj przez cały seans, co tylko potęguje solidnie zbudowane napięcie. Fabuła nie jest ambitna, widać, że twórcy chcieli po prostu zrobić dobry thriller i za tworzenie takiego się zabrali. Pozostała część obsady radzi sobie jedynie przyzwoicie, choć warto tutaj wspomnieć o bardzo dobrych "5 minutach Andrzeja Grabowskiego", który na moment stał na aktorskiej genialnej równi z Dorocińskim.

Niestety jednak końcówka nie ma takiego kopa, jakiego powinna mieć. Cały nastrój nieco opada i widać tutaj brak pomysłu na poprowadzenie finału, przez co razi on nijakością w stosunku do całej reszty filmu.
Muszę przyznać, że przez niemal cały seans bawiłem się naprawdę dobrze. Reżyser Wojciech Kasperski rozumie zasady przyzwoitego thrillera i potrafił się do nich dostosować przy produkcji tego dzieła, przez co wyszedł mu jeden z nielicznych, polskich, naprawdę porządnych filmów gatunkowych z ostatnich lat.