NIepełnosprawność "wspaniali ludzie przewlekle psychicznie chorzy"

Witam Was. Dzisiaj troszeczkę inny temat, mianowicie o pracy z ludźmi niepełnosprawnymi a także psychicznie przewlekle chorymi.Mimo iż dążymy do integracji wielu z nas jeszcze niekiedy ma inny pogląd na tych naprawdę wspaniałych,w większości mądrych,inteligentnych lecz "sponiewieranych"chorobą jaką jest schizofrenia ludzi.
Chciałem się z Wami podzielić swoim odczuciem,refleksją,i 10 letnim doświadczeniem mojej pracy z człowiekiem takim samym jak my ,pełnym uczuć ,złym i radosnym,nieszczęśliwym a zarazem szczęśliwym,otwartym i zamkniętym,kochanym i nie kochanym ale zawsze człowiekiem.
Zaczynając pracę w jednym z domów,byłem na stanowisku - pracownik gospodarczy.Spokojna 8 godzinna praca - jak każda inna robisz swoje i do domu.Brakowało mi jednak kontaktu z ludźmi,których miałem wokół siebie lecz w wyniku obowiązków nie miałem możliwości by poświęcić im troszkę czasu na rozmowę.Oczywiście podnosząc swoje kwalifikacje
zostałem opiekunem.Stało się.......wtedy zrozumiałem,że tak naprawdę mimo swoich słabości,niezadowolenia nie umiejętności cieszenia się z małych rzeczy,mimo braku pieniędzy to i tak jesteśmy "bardzo bogaci". Mamy rodziny,braci, siostry,znajomych,bawimy się, spotykamy, śmiejemy, rozmawiamy,umawiamy na randkę itd...a ONI ? mają tylko nas i ten dom i swoją chorobę.Dom jest w przepięknej okolicy,ponad 80 panów codziennie ma opiekę całodobową,świetne jedzenie, pomoc terapeutyczną,rehabilitacyjną,opiekę medyczną bawimy się,gramy śpiewamy,staramy się zapewnić jak najwięcej zajęć czy to z muzykoterapii,ergoterapii,arteterapii i mógłbym jeszcze tak długo wymieniać dziedziny....ale wiecie czego brakuje??? tej prawdziwej miłości,którą daje rodzina,ktoś bliski,ktoś kto był dla nich i na pewno jest ważny lecz niestety zapomniał o mieszkańcu(ojcu,bracie,wujku,mężu,). Jest to bardzo przykre .
Po 6 latach zostałem już starszym opiekunem kwalifikowanym :) Na tą chwilę jestem instruktorem kulturalno oświatowym i w lipcu minie mi 10 lat,wspaniałych lat trudnej aczkolwiek sprawiającej przyjemność pracy.
Starajmy się być otwarci dla każdego człowieka,bez względu na to kim był,kim jest, potrafmy wybaczać , szanować czasem też oddać kawałek siebie choćby ciepłym ale szczerym słowem, a uwierzcie że oni mimo swojej słabości potrafią się odwdzięczyć choćby nawet słowem....(jak ja się cieszę,że już wróciłeś z urlopu...tęskniliśmy za Tobą).
I to jest piękne.
Ps.Kiedyś w zupełnie innym miejscu pracy znalazłem dużo naklejek..zacząłem je kleić jedną i drugą itd...no tak długo kleiłem że zrobiła się z tego niezła piłka :) no tak włożyłem w plecak i przywiozłem do domu - dałem ją mojej 5 letniej córce ....Tak bardzo się ucieszyła,że tatuś zrobił dla niej piłeczkę,jaka była radosna :) zostawiła domek z Barbie i musiałem z nią pograć w nową sklejoną z papieru piłeczkę :) Mała rzecz a jak cieszyła.
Wystarczy mały niekiedy gest a to już tak wiele dla tych naprawdę wspaniałych ludzi.Pozdrawiam.

prace mieszkańców wykonywane na zajęciach terapeutycznych.