Zdarzyło to się... 271 lata temu. Narodziny księcia orleańskiego

W dniu 13-tego kwietnia 1747 roku w Château de Saint Cloud urodził się Ludwik Filip Józef książę orleański (Monseigneur le duc d'Orléans). Podobnie jak jego współczesny amerykański odpowiednik George Soros, jego droga do piekła była wyłożona tym, co według niego było dobrymi intencjami. Kim był Ludwik Filip? Chciałbym przybliżyć wam tę postać.

Ludwik Filip Józef jako dziecko

W XXI wieku status człowieka w życiu publicznym jest w dużej mierze zdeterminowany przez jego pozycję finansową. Jak wielu biednych polityków znasz? W XVIII wieku atutem w europejskim życiu publicznym była dziedziczność. Książę Orleański byłby potężnym w każdym stuleciu, bo miał pieniądze i "krew", a przede wszystkim wiedział, jak z nich korzystać. Już w momencie, gdy się urodził, kiedy po raz pierwszy odetchnął własną piersią, był księciem Montpensier. Po śmierci jego dziadka w 1752 roku odziedziczył tytuł księcia Chartres. Natomiast po śmierci ojca w 1785 roku ostatecznie został oficjalnie księciem Orleanu.

Przewodził jednej z najbogatszych rodzin szlacheckich we Francji, po śmierci ojca stał się on księciem pierwszej krwi (Premier Prince du Sang), co doprowadziło go do kolejnej tronu zaraz po hrabim d'Artois - najmłodszym bratem Ludwika XVI. W przypadku gdyby król Ludwik XVI umarł bez syna, a hrabia d'Artois nieszczęśliwie spadł ze schodów, to Ludwik Filip II, książę Orleanu zostałby królem Francji. Krew dała mu pozycję, był pewien, że pieniądze powinny mu zapewnić znaczenie.

Książę Orleanu miał też inny tytuł, był Wielkim Mistrzem najpotężniejszej francuskiej organizacji masońskiej Wielki Wschód Francji (Grand Orient de France), najstarszej i drugiej co do starszeństwa obediencji w Europie. Przewodził jej od chwili powstania w 1773 roku do swojej śmierci. Jego pozycja ułatwiała mu organizowanie i komunikowania z lojalnymi agentami w całym kraju, natomiast posiadane pieniądze sprawiały, że masoneria była skuteczna w swoich działaniach. Ludwik Filip uważał, że pieniądze są skutecznym środkiem do kupowania ludzi, w jego mniemaniu ludzie w potrzebie są łatwiejsi do wykorzystania dla planów organizacji.

Filip Égalité w stroju masońskim

Według brytyjskiej historyczki Nesta Webster min. autorki "Rewolucja francuska: Studium demokracji", można wyróżnić cztery główne interesy, które doprowadziły do rewolucji francuskiej:

1. Orleańczycy, którzy byli partią księcia Orleanu, i którzy chcieli zmienić panującą dynastię Francji.
2. Wywrotowcy, którzy chcieli zniszczyć całą religię i cały rząd. W dzisiejszych czasach prawdopodobnie nazwałbyś ich anarchistami.
3. Państwo pruskie, które miało złamać sojusz franko-austriacki.
4. Angielscy rewolucjoniści, którzy chcieli obalić zarówno rządy Francji, jak i Anglii.

Widać stąd, że rewolucja francuska była większa od księcia Orleanu, a pod pewnymi względami nawet większa od Francji. On sam wiedział o tym doskonale, ale uważał, że posiadane środki finansowe oraz zdolność do kontrolowania, współpracowania i wykorzystywania różnych interesów, aby osiągnąć zamierzony cel.

Kolejnym czynnikiem było również to, że był niezwykle mściwym człowiekiem i nigdy nie wybaczył swemu kuzynowi królowi Ludwikowi XVI i królowej Marii Antoninie, że ci wyrzucili go z dworu po tym, jak sprzeciwił się, w groźny sposób, francuskim podatkom nałożonym na francuską szlachtę. Książę Orleański chciał zostać królem, ale chciał także, aby jego krzywda została pomszczona.
Uświadomił sobie, że dopóki każdy będzie gruby, głupi i szczęśliwy, nigdy nie będzie udanej popularnej rewolucji. Jasne, byli wywrotowcy, byli jego zwolennicy, ale to wciąż była zdecydowana mniejszość. Postanowił zastosować szok w systemie. Gorsze niż zwykle zbiory pszenicy w 1788 roku dały mu szansę. Jego agenci wykupili ogromne ilości pszenicy i zboża, a następnie sprzedali je za granicą lub po prostu je przechowywali. Niedobór ten dramatycznie podniósł ceny chleba, a agenci księcia rozpoczęli kampanię propagandową na temat szlachty głodzącej ludzi. Jego agenci byli odpowiedzialni za słynne zamieszki o chleb w Paryżu w 1789 roku i było to bardzo trudne zadanie.

Pani Nesta Webster ocenia to w ten sposób:

Niezależnie od tego, czy Orleańczycy osiągnęli swój cel, faktycznie zakręcając zapasy lub terroryzując rolników, aby je utrzymać, nie może być wątpliwości, że głód z 1789 roku został celowo opracowany przez agentów księcia, a to oznacza, że ludzie zostali doprowadzeni do rozpaczy koniecznej – do rewolucji.

Ludwik Filip II, książę orleański

Zamieszki o chleb miały ich do tego popchnąć. Dzięki inteligencji swoich agentów książę Orleański zdał sobie sprawę, że mimo najlepszych starań w Paryżu nie ma wystarczającej liczby ludzi gotowych do buntu w sprawie chleba. Aby przezwyciężyć tę niedoskonałość, jego agenci rekrutują uczestników zamieszek z innych części Francji, ci ludzie otrzymają wynagrodzenie za udział w demonstracjach. Jego agenci mieli się upewnić, że demonstracje stały się gwałtowniejsze, a następnie pozwolić, aby sprawy wymykały się spod kontroli. Takie próby powtarzano kilkakrotnie, to prowokatorzy księcia Orleańskiego odpowiadali za coraz liczniejsze zamieszki. W dniu 5-tego października 1789 roku wybuchło powstanie orleanistów, również finansowane przez księcia na przedmieściach Saint-Antoine i Saint-Marceau, o których mówiono, że są całkowicie bez chleba. Zaplanowano, żeby kobiety szły na czele tłumu, natomiast mężczyźni mieli schować się za ich plecami, miało to na celu wprowadzenie w błąd żołnierzy, niestety ciężko było znaleźć wystarczającą liczbę kobiet, żeby zmylić żołnierzy, w związku z tym mężczyźni golili głowy, zakładali peruki i sukienki, aby wizualnie wmieszać się w tłum kobiet.

Nie jest moim celem przedstawienie dziś przebiegu całej rewolucji francuskiej, żeby dogłębnie poznać ten okres nie wystarczy jeden artykuł, dziś chciałem przypomnieć postać księcia Orleańskiego w rocznicę jego urodzin. Po co jednak cały ten wysiłek?

Książę Ludwik Filip II w końcu doczekał się swojej rewolucji o którą tak zabiegał, dołączył do frakcji jakobińskiej, gdyż w jego ocenie najbliżej im było po drodze. Marzył o monarchii konstytucyjnej, z sobą na tronie. W jego rezydencji w Paryżu spotykali się jakobini, a także inne organizacje nie zawsze działające zgodnie z prawem. Dołączył do Zgromadzenia Narodowego, w chwili gdy zwykli ludzie oderwali się od szlachty i kleru, aby utworzyć nowy organ ustawodawczy bez podziałów klasowych. Jako członek Zgromadzenia Narodowego doczekał się chwili zemsty na swoim kuzynie Ludwiku XVI, gdyż głosował za jego egzekucją. Król i królowa stracili głowy pod gilotyną, co było również zasługą księcia orleańskiego.

W czasie rewolucji Zgromadzenie Narodowe dwukrotnie zmieniło nazwę, nie zmieniając tego, do czego było powołane, ostatecznie zostało nazwane Konwencją Narodową. Książę orleański wyobrażał sobie, że będzie nadal kontrolować rewolucję, dla której wzniecenia tak wiele uczynił, ale wymknęła się spod jakiejkolwiek kontroli przez starcie zbyt dużej liczby różnych interesów.

W dniu 7-go kwietnia 1793 roku książę orleański wraz z innymi członkami rodziny królewskiej, którzy nie zostali straceni dotychczas, a którzy nie uciekli z Francji, został aresztowany i oskarżony o zdradę przeciwko Francji. Po kilku miesiącach w różnych więzieniach, w dniu 6-tego listopada 1793 roku został osądzony i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano jeszcze tego samego dnia, książę orleański Ludwik Filip stracił głowę dzięki tej samej gilotynie, która ścięła głowę jego kuzyna króla Ludwika XVI, zaledwie dziewięć miesięcy wcześniej.

Co o nim sądzić? Czy dostał to na co zasłużył, za starym testamentem?

Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę