Zdarzyło to się... 1706 lat temu. Bitwa przy moście Mulwijskim o władzę w Rzymie
Bitwa przy moście Mulwijskim na północ od Rzymu pomiędzy wojskami dowodzonymi przez Konstantyna nacierającymi wzdłuż Via Flaminia od północy, a wojskami cesarza rzymskiego Maksencjusz, który wyruszył z miasta na przeciw atakującym wojskom, została stoczona w dniu 27 października 312 roku. Zarówno Konstantyn jak i Maksencjusz byli synami cezarów i obaj rościli sobie prawa do rzymskiego tronu. Ponadto żona Maksencjusza – Fauda, była siostrą Konstantyna, czyli można powiedzieć, że walczyli ze sobą szwagrowie. W bitwie zwyciężył Konstantyn, który był pierwszym cesarzem, który przeszedł na chrześcijaństwo , zakończył również polityką prześladowań chrześcijan.
Imperium rzymskie w tym czasie był w nie najlepszej formie, ponadto rozrośnięta do granic możliwości biurokracja sprawiła, że zarządzanie przez jedną osobę tak dużym terytorium stawało się nie realne. W związku z tym w 293 roku cesarz Dioklecjan zdecydował, że wschodnią częścią imperium będzie zarządzał osobiście, a zarządzanie zachodnią częścia powierzył Maksymianowi, ponadto podniósł do rangi cezarów Konstancjusza Chlorusa i Galeriusza, pierwszy z nich był odpowiedzialny za działania wojskowe w Galii i Brytanii, a drugiemu powierzono obronę granicy wschodniej imperium. Dioklecjan i Maksymian sprawowali władzę cywilną w randze „augustów”, a Konstancjusz Chlorus i Galeriusz dowodzili wojskami w randze „cezarów”. W ten sposób powstała Tetratchia, z greckiego władza czterech.
W 305 roku obaj starzy cesarze Dioklecjan i Maksymian wspólnie abdykowali i wycofali się, jednocześnie promując Konstancjusza Chlorusa i Galeriusza do rangi cesarskiej augusta. Obaj nowi cesarze auguści wyznaczyli dwóch nowych cezarów Maksymina Daję na wschodzie i Sewera na zachodzie imperium. To była druga Tetrarchia.
Kiedy rok później w dniu 25 lipca 306 roku zmarł Konstancjusz Chlorus, jego żołnierze ogłosili jego syna Konstantyn jako cesarza augusta w Eboracum. Decyzja ta jednak nie była uzgodniona wcześniej w Rzymie, gdzie Maksencjusz, syn cesarza Maksymian, został ogłoszony cesarzem augustem w dniu 28 października 306 roku. Prawo Konstantyna do tytułu i tronu zostało uznane przez Galeriusza najstarszego cesarza w Tetrarchi, uważał on Maksencjusza jedynie za uzurpatora, mimo to uznał Konstantyna za cezara, a nie jak ogłosili jego żołnierze za „augusta”.
Dalsza historia przypomina nieco telewizyjną operę mydlaną, Galeriusz nakazał swojemu cezarowi Sewerowi rozprawić się z uzurpatorem Maksencjuszem, jednak kiedy na początku 307 roku cezar Sewer przybył ze swoją armią do Italii w celu rozprawienia się z Maksencjuszem, to jego wojska przeszły na stronę uzurpatora, a on sam został schwytany, uwięziony, a następnie stracony. To sprowokowało cesarza Galeriusza do wyruszenia z jego armią na Rzym, jednak nie był w stanie zdobyć miasta. Konstantyn obserwował ‘z boku” walkę wojsk Galeriusza z armią Maksencjusza, nie wsparł żadnej ze stron, oszczędzając siły na podmęczonego zwycięzcę tej potyczki.
Pomimo bliskich relacji rodzinnych Imperium rzymskie nie było wystarczająco duże dla Konstanyna i Maksencjusza. Ten pierwszy władał już Galią, Brytanią i częścią Niemiec, podczas gdy drugi władał Italią, Hiszpanią i częścią Afryki. W 310 roku Konstantyn przejął władzę w Hiszpanii, uznał wtedy, że będzie w stanie podbić resztę zachodniej części imperium rzymskiego. Wczesną wiosną 312 roku armia Konstantyna przekroczyła Alpy i zdobyła pierwsze włoskie ufortyfikowane miasto Segusium, następnie pokonał armię dowodzoną przez dowódców Maksencjusza pod Turynem, a samo miasto poddało się bez walki otwierając mu bramy. Większość miast między Alpami a Padem uznawało jego władzę. Kolejną bitwę z armią Maksencjusza dowodzoną przez doświadczonego prefekta Ruriciusa Pomeianusa stoczył pod Weroną, również tę bitwę wygrał, teraz nadszedł czas aby maszerować na Rzym.
W dniu 26 października 312 roku obie armie stanęły na przeciw siebie w pobliżu mostu Mulwijskiego, około godziny marszu od samego Rzymu. Bitwa miała odbyć się następnego dnia. Według rzymskiego historyka Euzebiusza, Konstantyn, i inni żołnierze, spojrzał w stronę słońca i ujrzał nad nim krzyż światła a wraz z nim greckie słowa "Εν Τούτῳ Νίκα", co znaczy „w tym znaku zwyciężysz”. Cesarz nie był pewien znaczenia tego dziwnego objawienia, ale w nocy we śnie objawił mu się Chrystus, który wyjaśnił, że powinien użyć znaku krzyża przeciw swoim wrogom.
Następnego rana nakazał umieścić znak krzyża na sztandarach, hełmach i tarczach żołnierzy, tak oznaczone oddziały pokonały dwukrotnie większe siły Maksencjusza. W ocenie niektórych miał tam również miejsce boski cud, kiedy pod wycofującymi się oddziałami Maksencjusza zawalił się kamienny most nad Tybrem, Maksencjusz i wielu jego żołnierzy utonęło w rzece.
Ciało Masencjusza zostało wyłowione z rzeki i pozbawione głowy, zgodnie z tradycją zwycięzca wkroczył do Rzymu z głową wroga nabitą na pal i paradował ulicami miasta, żeby wszyscy mogli zobaczyć. Po tych ceremoniach głowa Maksencjusza została wysłana jako wiadomość do Kartaginy, aby ich przekonać, że opór przeciwko cesarzowi Konstantynowi jest daremny. Kartagińczycy zrozumieli przesłanie w mig, bez oporów płacili podatki nowemu cesarzowi.
Cesarz Konstantyn prawdopodobnie dopiero na łożu śmierci został ochrzczony, jednak wcześniej wsławił się uznaniem chrześcijaństwa za pełnoprawną religię i zakończył prześladowania chrześcijan. Zachęcał również do chrześcijaństwa, jego matka Helan była bardzo pobożną chrześcijanką, udała się nawet do Jerozolimy, żeby odnaleźć Grób Chrystusa, na tym miejscu jej syn nakazał wybudować wielką bazylikę.
Konstantyn Wielki (mozaika w Hagia Sofia, Stambuł, ok. 1000)
W 324 roku pokonał Licyniusza, ostatniego z cesarzy Tetrarchi, a w 325 roku Licyniusz został zabity, od tej pory Konstantyn rządził samodzielnie. W tym samym roku Konstantyn podjął decyzję o ustanowieniu stolicy w mieście Bizancjum, które przemianował na Konstantynopol. Obecnie jest jednym ze świętych Kościoła prawosławnego na równi z apostołami.
Most Mulwijski współcześnie
Subiektywne opracowanie, które ma na celu przybliżyć czytelnikowi w sposób przystępny wydarzenia historyczne, wspomagałem się materiałami z Wikipedii i innymi. Obrazy pochodzą z Wikimedia na licencji CC0.