Moje Starocie #2 - Narzeczona Frankensteina

Zgodnie z zapowiedzią wrzucam drugi w tym tygodniu wpis o filmach. Chciałem od razu 2, bo jesteśmy w tej samej serii.

Jedną z większych przykrości, jaką Hollywoodu wyrządza światu, są nikomu niepotrzebne, kiepskie sequele.
Ale nie sądziłem, że ten zwyczaj panował już przed wojną.
Narzeczona Frankensteina – budżet 1,5 razy większy, a wpływy 6 razy mniejsze – kto by pomyślał.
O ile pierwsza część Frankensteina była nawet ciekawa, o tyle druga jest jak wynik komitetu wyborczego KWW Stonoga – to jest jakaś porażka.
To chyba pierwszy w historii horror, w którym mamy (już na samym początku) klasyczne
-Nie idź tam!
-Poczekaj, zaraz wracam.
Oczywiście nie wraca.

No i mnóstwo jest tego typu naiwności. Kobieta widzi potwora, którego wcześniej wszyscy inni widzieli, ale nikt jej nie wierzy. Potwór siedzi bezsilnie związany sznurami, ale bez problemu zrywa łańcuchy. Nawet gdy na samym końcu potwór, zrozumiawszy beznadziejność swego jestestwa, chce szlachetnie zakończyć swoją egzystencję, to co robi? Pociąga za wajchę. Bo przecież każdy szalony naukowiec, konstruując laboratorium, montuje w nim wielką, niezabezpieczoną dźwignię, której pociągnięcie powoduje eksplozję. Dzisiaj już nie ma takich laboratoriów. Dziś to by pewnie musiał powtykać tu i tam materiały wybuchowe albo pobiegać z miotaczem ognia. A kiedyś to było – jedno porządne szarpnięcie za drągala i BLAST!

Również dialogi oraz gra aktorska bywają naiwne. Aniektóre postacie aż ociekają groteską.
Niestety moje podejrzenia co do lewego charakteru pierwszej części tu świecą coraz wyraźniej. Dalej mamy biedną, niezrozumianą przez nikogo (poza niewidomym pustelnikiem - rzecz jasna) istotkę, która jest zła z powodu otaczającego ją społeczeństwa. Ale sama w tym złu jest niewinna. Przecież też jest w stanie odczuwać radość, zawiązywać relację, dostrzegać piękno, a kto wie, może nawet kochać. No ale społeczeństwo jej nie rozumie.

A kto reprezentuje owe społeczeństwo? Zrzędliwa starucha, arogancki burmistrz oraz żądna wrażeń anonimowa, bezmyślna tłuszcza.

A sam szalony doktor? Znowu swoją podnietą zakłóca ciszę nocną, że mu się udało stworzyć kolejne już monstrum. Już w pierwszej części słyszeliśmy słynne „It’s alive!”. Wtedy to miało moc. Przeszło do historii kinematografii. Nie ma potrzeby do tego wracać. Za drugim razem brzmi sztucznie, jakby na siłę. Wyluzuj, nie szalej. Przecież już raz to zrobiłeś.

Niby film grozy, ale dla mnie eklektyczny bigos. Nie mogąc zrobić dobrego filmu, pomieszali komedię z horrorem, kryminałem, science-fiction i filmem sensacyjnym. Czyli to, czego również dzisiaj potrzebuje przeciętny widz. Aż trudno uwierzyć, że robił to ten sam reżyser, co część pierwszą.

No i oczywiście jak się robi słaby film, ale chce się mieć wysokie miejsce w box office'ie, to trzeba zainwestować w efekty specjalne. I to im się nawet udało.

Ale wtedy nie przyznawali Oscarów za najlepsze efekty specjalne. Ale za to przyznawali Oscary za najlepszy dźwięk i tu już Narzeczona Frankensteina załapała się na nominację. I słusznie. Dużo przyjemniej się filmu słucha niż go ogląda.

Trochę szkoda, bo chciałem jeszcze obejrzeć też 3. część. Teraz trochę mi się odechciało. Zastanowię się.

Narzeczona Frankensteina 3/10