Ostańce próśb #3

Wydaje mi się, że to był maj. Może czerwiec?
Bez większego znaczenia.
Na pewno było centrum Krakowa.
Ulica Karmelicka; odeszłam od zgiełku, który jest stałą okolic Bagateli. Nieustanny młyn z ludzi.
Nawet nie wiem dokąd zmierzałam.
Na tramwaj do kolejnego tymczasowego 'domu'?
Może na zajęcia, może szukać pewnej pani sprzedającej owoce na mniej bogatym w ludzi końcu Karmelickiej?

Nie wiem.

Ale wiem, że kiedy mijałam wjazd na kolejny płatny parking tknęło mnie żeby tam wejść.
Parking jak parking, pomyślałam.
Nieco ładniejszy niż standardowy, bo przylegał do murów obejmujących terytorium nadzorowane przez karmelitów.
Jednak na środku stała kapliczka. Słupowa, z figurą Matki Boskiej o ile dobrze pamiętam.
To już samo w sobie było zaskakujące i warte odkrycia.

I znowu coś mnie tknęło, żeby wejść głębiej. I tam, na ścianie zrujnowanego budynku (niegdysiejszej stajni, może magazynu) była kolejna kapliczka. Wnękowa, jeśli wierzyć dacie pochodzi z XVIII wieku.
Wracam do niej myślami często, mając nadzieję na więcej takich pięknych przypadków w życiu.
W centrum miasta, w centrum zgiełku i pośpiechu dwa chyba nieco zapomniane ostańce próśb.