Święta kiedyś były magiczne... Była ogromna choinka, Mikołaj po cichu zostawiał pod nią prezenty, zbierała sie cała rodzina przy stole pełnym potraw, których nie jadłam. Z reguły jadłam opłatki, mandarynki i słodycze z prezentów żeby nie paść z głodu, bo od zawsze nie lubiłam Wigilijnych potraw. Pamiętam, że co roku jak byłam malutka był zawsze śnieg w święta. Często wraz z rodzicami po Wigilii zostawaliśmy na noc u dziadków i następnego dnia po śniadaniu ruszałam z tatą na sanki, na górkę pare metrów od bloku.

Dziś oczywiście pamiętam magię świąt mojego dzieciństwa, ale wiem, że nie brała się ona z powietrza... Tworzyli ją oni najbliżsi- dziadek, który zawsze ubierał z nami choinkę, babcia, która tachała zakupy na czwarte piętro i spędzała całe dnie w kuchni by zrobić nam dania, których i tak nie jadłam, te prezenty pod choinką- nadal nie wiem kto je podrzucał, wszyscy, którzy zbierali się przy stole tworzyli tę magię.

Gdy byłam już starszą nastolatką magia zaczęła zanikać... A teraz gdy mam już dzieci to magia Świąt musi wrócić. Chciałabym pomóc babci przygotowywać kolację niestety babcia się nie zgadza, bo mówi, że przy dzieciakach i w domu mam wystarczająco roboty i nie chce mi dokładać. Jedyne co mi pozostaje zrobić by zaczarować trochę te Święta to porobić prezenty i nie pozwolić dzieciom się dowiedzieć kto je podrzucił, przystroić trochę dom, ubrać razem choinkę...

Kiedyś moi najbliżsi dla mnie tworzyli magię Świąt, dziś to ja tworzę ją dla moich dzieci. I oba uczucia są świetne. Dużo lepsze niż te nastoletnie czasy gdy Święta nie były dla mnie aż tak ważne.