Ciasteczkowy PSL

Niezbyt emocjonują mnie najbliższe wybory. Remont KBK i inne przyziemne sprawy pochłaniają tyle mojego czasu, że nie mam go, by śledzić bieżącą politykę. Nie ukrywam jednak, że sporym zaskoczeniem są dla mnie wspólne listy PSL i Kukizowców. Antysystemowiec dogadał się z najbardziej systemową partią. Takiego scenariusza nigdy bym nie przewidział. Jeszcze rok temu uznałbym to za totalne political-fiction. A tu proszę - taka niespodzianka. Przez długi też czas nie potrafiłem zrozumieć tej decyzji. Dziś zrozumiałem. Pomógł mi w tym wywiad, który przeprowadził red. Mazurek z Kukizem i Kosiniakiem-Kamyszem (swoją drogą startującym z list w Damaszku Europy).

Wierzę Kukizowi. Wierzę, że dostał ofertę od PiSu, że mógł łatwo wejść do Sejmu, ale zrezygnował z tego, bo Kaczyński nie był zainteresowany realizacją jego postulatów. Wierzę, też że PSL jako jedyny zadeklarował ich realizację i dlatego Paweł Kukiz idzie razem z nimi do wyborów. Problem w tym, że Kosiniak-Kamysz przyjął te punkty tylko dlatego, że nie ma żadnej mocy sprawczej by je wcielić w życie. Ani teraz, ani po wyborach.

Wierzę Kukizowi. Głównie dlatego, że wybrał drogę z wybojami. Nie zmienia to faktu, że prowadzi ona donikąd. Jest czystą naiwnością twierdzenie, że PSL zrealizuje jakikolwiek jego postulat. Owszem, może o tym mówić, nigdy jednak nie wcieli ani jednej propozycji w życie. Dlaczego? Bo jednomandatowe okręgi wyborcze to śmierć PSL-u. Tak to działa. Małe partie na tym tracą. Zresztą wystarczy spojrzeć ilu senatorów ma obecnie PSL. Podpowiem: 1.

Można się śmiać z Pawła Kukiza. Dla mnie jednak to bardzo smutny przypadek. Przykład na to jak nieprzemyślanymi decyzjami można roztrwonić spory kapitał polityczny. I trochę mi go żal. Zupełnie jak Zandberga, którego zmuszono do tańczenia na scenie.