Realizm magiczny w moich ulubionych filmach

Każdy dorosły był kiedyś dzieckiem. A każde dziecko będzie kiedyś dorosłym. Tak już jest, było i będzie. Ale co z tymi dorosłymi, którzy chcą pozostać dziećmi wewnątrz, a dziećmi, które bardzo szybko chcą dorosnąć? O tych pierwszych napiszę dzisiaj. O tych drugich, już niedługo.
O ile ważne jest, aby, jak to mówi moja babcia „nie dorastać za bardzo”, o tyle zachowanie tego pierwiastka spontaniczności, wrażliwości i radości jest zgoła trudniejsze.
Od jakiegoś czasu w kinie pojawia się coraz to więcej filmów z gatunku fantasy, czy tez filmów właśnie z małą nutą magii pośród realistycznej fabuły.
Pojęcie realizmu magicznego zostało zdefiniowane w Niemczech w latach 20. i najpierw przeniesione do sztuk plastycznych, płynnie przeszło do literatury. Wraz z późniejszym postępem technologiczno-myślowym, zostało zaadaptowane do innych dziedzin sztuki, w tym muzyki i filmu.

Polecam Wam czytanie poszczególnych fragmentów z odtworzeniem linku, który znajduje się przy ikonce 🎶.

W naszej rodzimej kulturze prym wiedzie reżyser Jan Jakub Kolski, który w swoich filmach doskonale włada tą formą tematu. Jednym z nich, jest bodajże jego najsłynniejszy film Jasminum.

🎶

via culture.pl

Reżyser przenosi nas do klasztoru w Jaśminowie, w którym żyje trzech niezwykłych mnichów, każdy pachnący innym zapachem drzewa owocowego - czeremchą, śliwą i czereśnią.
Propozycje odnowienia obrazów dostaje tam młoda konserwator, która udaje się wraz z kilkuletnią córką Gienią. Ta mała osóbka wprowadza wiele zamętu wśród pozornie ułóżonego życia mieszkańców klasztoru.

Jasminum to zdecydowanie mój ulubiony film, w którym odnajduję to, czym zachwycam się najbardziej - prostotę, radość, wrażliwość na szczegół, szczerość i melancholię. Piękno tego filmu roztacza się niczym zapach jaśminu, delikatnie otulając widza emocjami, kadrami i prostą, lecz mimo wszystko złożoną i wciągającą historią. Dodatkowym atutem jest motyw przewodni Zygmunta Koniecznego.

🎶
Tym razem przejdę do kina francuskiego, mojego ulubionego z resztą, w którym niegdyś odnalazłam film Kurczak ze śliwkami autorstwa Marjane Satrapi, reżyserki genialnego Persepolis. Jest to film bazujący na tytułowym komiksie tej autorki, który również polecam.

via RFI

Z Jaśminowa przenosimy się do Teheranu w 1958 roku. Wirtuoz Nasser-Ali w wyniku kłótni z żoną, której efektem jest rozbicie jego skrzypiec, wyrusza na wyprawę aby poszukać innego, doskonałego instrumentu. Ponieważ wyprawa nie przynosi skutków, zdruzgotany irański skrzypek postanawia umrzeć.
W tym celu kładzie się do łóżka i przez siedem kolejnych dni przenosi się w retrospekcji do historii swojego życia.

W filmie widzimy wielką miłość, jak również i nienawiść. Wielką, gorącą pasję i zimną prozę życia. Wszystko jest tak smakowicie podane jak tytułowa potrawa. I znów mamy doskonale kadry wraz z muzyką na wariacje smyczkowe. Widzimy Teheran innym okiem, niegdysiejszego, prawdziwego wyglądu, przez pryzmat ich mieszkańców i tamtejszej kultury. Tworcy filmu nie idą na kompromisy z widzem - zawsze jest albo albo. Mimo wszystko, widz wczuwa się w historię, przechodząc płynnie do zakończenia, które odczuwamy wraz z głównym bohaterem.

🎶

Tym razem z Teheranu wracamy do Paryża u początku XX wieku. Pukamy do mieszkania Amelie Poulain.
U progu stoi młoda, delikatna brunetka z uśmiechem Mona Lisy. W środku paryskiego mieszkanka słyszymy (legendarną już) muzykę Yanna Tiersena.
Witaj, Amelio.

via Paris fait son cinéma

Życie tej uroczej, ślicznej dziewczyny można powiedzieć, ze jest zwyczajne. Pracuje w małej kawiarence w Paryżu. Czasem wpada do niej kot, czasem tez czuje się bardzo samotna, zagubiona. Nie ma przyjaciół, czy tez mężczyzny u boku. Rozmawia z sąsiadem, który maluje kopię Renoira. Po pewnym czasie postanawia oddać włascielowi jego skarb, który zagubił w mieszkaniu, które wynajmuje. Od tego czasu, Amelia postanawia uszczęśliwiać ludzi.

Uważam, ze polski tytuł bardzo mocno spłaszcza ideę filmu, gdyby go tym razem przetłumaczyć dosłownie, to Fantastyczne przeznaczenie Amelii Poulain brzmiałoby zdecydowanie lepiej, niż samo imię głównej bohaterki. Ale to nic. Film przeprowadza nas przez cudowne zaułki Paryża, w których towarzyszy nam urocza Audrey Tautou, przy dźwiękach kultowej muzyki Tiersena - jako kompozytora uosobienia paryskiego klimatu. Kto jeszcze nie obejrzał, niechaj koniecznie nadrobi zaległości.

Na koniec zachęcam do posłuchania osobno muzyki filmowej, która dostępna jest choćby na platformie Spotify.

Artykuł powstł jako riposta do poprzedniego tygodnia tematów tygodnia pl-dzieci