RE: Dziwne Dziwności - episode 1
Dziękuję @pozyton za komentarz i obszerne wyjaśnienia:)
Nigdy nie byłam znawcą fizyki i zapewne też wiele zmieniło się w nauce i nauczaniu od czasu, gdy ukończyłam edukację;), dlatego też zaciekawiło mnie to, co napisałeś o satelitach (niestety przyznam, że obliczenia wydają mi się zbyt skomplikowane jak na mój poziom wiedzy, więc bardziej skupiłam się na wnioskach).
Dodam tylko, że zdjęcie, które załączyłam nie ma nic wspólnego z owym wydarzeniem, które opisałam; jest to zwykłe zdjęcie nieba z widocznymi smugami kondensacyjnymi i zamieściłam je tylko dlatego, że wydało mi się (z powodu robienia go pod słońce) nieco tajemnicze;)
Jestem też pewna, że to, co widziałam, nie było pokazem laserowym. W niczym go nie przypominało. Wszystko wyglądało bardzo "niewinnie", nie zwracało żadnej uwagi, chyba, że ktoś (jak my wtedy) rzeczywiście obserwował tę sytuację przez dłuższą chwilę, nie odwracał wzroku i zobaczył dokładnie ten moment. Teraz tak myślę, że może gdyby to były satelity to może to, co napisałeś o "różnych inklinacjach" tłumaczyłoby w jakiś sposób to zjawisko, przynajmniej ich pozorne"zatrzymanie się". Ale czy mogłyby "zawrócić"?
Inklinacja determinuje tor lotu, ale zawsze jest to elipsa. W dużym uproszeniu mogę napisać, że wpływa ona na maksymalną odległość kątową orbity od płaszczyzny równikowej Ziemi. Żeby mogły zawrócić musiałyby okrążać inne ciało niebieskie, ale prawdopodobnie w tedy nie byłyby to satelity okrążające Księżyc. W dodatku z opisu wynika, że musiałyby być tam dwa duże ciała oprócz Ziemi i cały układ mocno się komplikuje a mamy tylko jednego tak wielkiego naturalnego satelitę, więc inklinacja nie jest tym co spowodowałoby takie zjawisko. Nieźle zagmatwałem.
Laserową genezę tej obserwacji można wykluczyć jeśli te "punkty" świeciłyby na biało.
Chciałem się jeszcze odnieść do tego: "(jakieś 2cm na niebie;))". Odległości na niebie podajemy w kątach. Oczywiście nie każdy ma sekstant pod ręką, dlatego istnieje mniej dokładna, ale za to prostsza metoda. Oto mini poradnik:
źródło
Przy okazji rozmiar kątowy Księżyca na niebie to ok. pół stopnia lub jak kto woli 30 sekund, więc tą informację też można użyć do mierzenia kątów.
Mam jeszcze pytanie, czy obiekty zmieniały swoją jasność w trakcie lotu? Nie chodzi mi tu o błyskanie i migotanie, bo satelity rzadko to robią.
Witaj @pozyton-ie,
dziękuję Ci za Twoją cierpliwość do wyjaśnień:)
Gdy patrzę na obrazki rąk najbliższą "odległością" będzie 5 stopni:)
Obiekty nie zmieniały swojej jasności i "świeciły" białym światłem, jak "zwykłe" gwiazdy na niebie. Tak właściwie, to gdyby się nie poruszały to "byłyby" to zwykłe gwiazdy na niebie wg mojego postrzegania.
Pozdrawiam Cię serdecznie
Prawdopodobnie dwie satelity wzeszły blisko krawędzi cienia Ziemi po przeciwnych stronach nieboskłonu, następnie zbliżały się do siebie po czym obie pojawiły się bardzo blisko jakiś gwiazd o podobnej jasności (dzieliło je te 5 stopni). W tym momencie dała o sobie znać Ziemia przesłaniając Słońce satelitom i dlatego przestały być widoczne. Po kilkunastu sekundach w okolicach tych gwiazd pojawiły się dwie zupełnie inne satelity, które wzeszły wcześniej w cieniu. Lato sprzyja takim zjawiskom ze względu na niskie położenie Słońca pod horyzontem. Mogła to być też sprawka jakieś starej smugi kondensacyjnej, które to są niewidoczne w ciemną noc z daleka od świateł i mają właśnie takie rozmiary kątowe na niebie. Takie zjawiska są bardzo rzadkie, ale muszą się kiedyś zdarzyć, no i właśnie prawdopodobnie to było w tedy.
i miałam to szczęście je obserwować:) dziękuję!