Pamiętam jak organizując i koordynując liczne wyjścia o charakterze libacyjno-alkoholowym nie mogłem się odprężyć, bo zastanawiałem się czy wszystkim w otoczeniu jest dobrze. Opisywany syndrom to byłem cały ja w gimnazjum/liceum czy na studiach.

Teraz pisuję gniewne i dosadne spostrzeżenia na forum pracowniczym, które okraszam dodatkowo ironią, mam nadzieję że idącą w pięty. I to jest dobre, bo w minimalnym stopniu przynoszę te emocje do domu.

A więc jest lepiej :)

Naturalnie kwestia dziecięca w tekście mnie zainteresowała. Szczęśliwie mamy z żoną umiejętność "przeżywania się" po sporach, nawet gdy zdarzy się nam na siebie "warknąć" to z momentem zakończenia takiej sytuacji (niekoniecznie ustania przedmiotu sporu, nadal nie zamontowałem tych szafek) zazwyczaj wracamy do zwykłego, serdecznego trybu. Przy czym kiedy mamy jakiś milczący, zacięty moment trwający dłużej, to zauważyłem, że jesteśmy dla młodego jak zwykle serdeczni i pogodni - wykorzystywanie dziecka jako kubeł na rzygi frustracji to coś skrajnie obrzydliwego. Bycie "bogiem" dla takiego ponad rocznego szkraba to jest momentami walka z samym sobą, zwłaszcza w momencie bezsilności przy zapowietrzającym się od płaczu dziecku. Na początku miałem ochotę rozerwać świat na strzępy. Tak ściągniętych wodzy epatowania negatywnymi emocjami nie miałem nigdy w życiu. Ich trzymanie jest ciężkie, ale z czasem chwyt jest lepszy, a satysfakcja z ich utrzymania w okresie szarpania - przemożna. I znowu nauczycielką opanowania i cierpliwości okazała się umiłowana połowica.