Kulka dla Casanovy - Earl Van Dorn (cz. II) - Generałowie Wojny Secesyjnej vol. 66

Doktor George Peters wracał z jednej z licznych podróży do legislatury stanowej. Podążał do swojego domu w Spring Hill, Tennessee. Był 12 kwietnia 1863 roku. Powrót okraszały znaczące spojrzenia lokalnej społeczności, co było dość osobliwe i niezrozumiałe dla ucznia Asklepiosa oraz wziętego polityka. Dopiero po czasie ktoś życzliwy poinformował Petersa, że gen. Earl Van Dorn ma romans z jego młodziutką i znudzoną żoną Jesse. Ba, plotki nie trzeba było specjalnie potwierdzać, bowiem lekarz przyłapał dwójkę *in flagranti* tego samego wieczoru. Gdy zaczaił się w krzakach opodal domu, zauważył przyjazd generała kierującego swojego kroki ku drzwiom domu. Wparowawszy do posiadłości ujrzał Van Dorna i Jesse splecionych w namiętnym uścisku i na miejscu powziął zamiar zastrzelenia generała, jednak uległ jego błaganiom, by darował mu na razie życie, w innym wypadku honor przerażonej żony doktora byłby zrujnowany. Peters niechętnie przystał na propozycję, ale nie zapomniał o zniewadze.

↑ Earl Van Dorn (1820 - 1863) (źródło: http://mellonwritesagain.com)

Earl Van Dorn położył dwie duże bitwy wojny, pod Pea Ridge oraz Corinth na czele Armii Zachodu, a jego plan zdobycia bastionu Unii w Missouri - St.Louis spalił na panewce. Choć sąd powołany do zbadania uchybień podczas nieudanego szturmu na Corinth nie znalazł winy odważnego kawalerzysty, nigdy nie otrzymał on już szansy sprawdzenia się na szczeblu armijnym. Ale kilka miesięcy przed niefortunnym zdarzeniem z udziałem dr. Petersa, otrzymał komendę nad kawalerią w departamencie Trans-Mississippi. 20 grudnia 1862 roku zaczął z wysokiego C i śmiałym rajdem zniszczył warte ponad 1,5 mln $ zapasów gen. Ulyssessa Granta szykującego się w Holly Springs, Missisipi do kampanii vicksburskiej. Przywiódł także 1,500 jeńców. Był w swoim żywiole, wolny od armijnej biurokracji, podejmowania strategicznych decyzji, baczenia na to, co zrobi nieprzyjaciel - teraz sam wydawał bitwy na własnych warunkach i uczestniczył w nich na pierwszej linii jak za czasów wojny z Meksykiem.

Był urodzonym kawalerzystą, co potwierdził kolejny przydział - przeniesiony do Środkowego Tennessee, by wspierać armię surowego gen. Braxtona Bragga wypełniał w powodzeniem zadania wywiadowcze oraz maskujące zamiary wojsk urodzonego w Karolinie Północnej dowódcy. Najjaśniejszym punktem działań były wydarzenia spod Thompson Station - brygada piechoty lojalistów gen. Johna Coburna przerwała okres względnego spokoju i odbudowywania sił przez obie strony po rzezi pod Murfreesboro z przełomu 1862/63 roku. Stało się tak, gdy jej dowódca spontanicznie zaatakował pozycje dwóch regimentów Konfederatów 5 marca 1863 roku nie mając pojęcia, że w pobliżu stacjonuje korpus Van Dorna. Dwa ataki zostały odparte, a inicjatywa przeszła w ręce rebelii - Van Dorn rozkazał 2 dywizji Williama "Reda" Jacksona zaatakować siły Coburna atakiem spieszonych kawalerzystów od frontu, zaś gen. Nathan Bedford Forrest miał obejść flankę Unii i uderzyć od tyłu. Po krwawym starciu Jackson spędził unijnych żołnierzy z zajmowanych pozycji, a Forrest bezbłędnie przeciął ich drogę odwrotu. Pozbawieni amunicji federalni nie mieli wyjścia - wywieszono białą flagę, a straty Niebieskich sięgnęły 1,900 ludzi, gdy Van Dorn na liście strat miał jedynie 300 osób. Ciekawym epizodem starcia jest nieoczekiwany, acz chwalebny udział 17-letniej dziewczyny, Alice Thompson - przez ogród domu jej ojca szedł atak kawalerii Konfederatów, lecz zginęli tam dowódca regimentu oraz chorąży. Odważna nastolatka podniosła sztandar i poprowadziła wiwatujący regiment na wroga - jej postawa zdobyła nawet serca unionistów, którzy w geście przypominającym syndrom sztokholmski również podnosili okrzyki na jej cześć.

↑ Plan bitwy pod Thompson Station (źródło: http://warfarehistorynetwork.com)

Van Dorn miał mniej szczęścia 16 marca, gdy plan jego rajdu za linie nieprzyjaciela został zatrzymany przez oddziały gen. Gordona Grangera w potyczce pod Franklin, gdzie rok później gen.John Bell Hood roztrzaska swoją armię o unijne umocnienia obsadzone przez jego współlokatora z West Point gen. Johna Schofielda. Poniósłszy pod Franklin większe straty niż Unia oraz nie spędziwszy z pola kawalerii nieprzyjaciela, rajd musiał zostać odwołany, a Van Dorn powrócił do Spring Hill. Zadziorny dowódca dywizji Forrest skrytykował w żołnierskich słowach swojego dowódcę korpusu, na co Van Dorn zareagował z charakterystyczną dla siebie dozą choleryczności, wyzywając rosłego geniusza wojny na pojedynek. Forrestowi udało się jednak przekonać swojego dowódcę, że takie wydarzenie skończy się źle dla obojga z nich - w najlepszym wypadku jeden odniesie rany, a oboje stracą stanowiska. W Spring Hill na Van Dorna czekała zaś piękna Jesse...

Czekał też na niego Peters, który nie mógł pogodzić się ze wstydem, jaki przydał mu były dowódca Armii Zachodu. 7 maja lekarz wparował do sztabu generała z bronią w ręku i zastawszy go siedzącego tyłem do drzwi, wypalił z najbliższej odległości w głowę nieszczęśnika. Van Dorn zmarł cztery godziny później nie odzyskawszy przytomności. Nie Unijna kula odebrała mu życie, lecz jego skłonność do romansowania, z której był znany. Od strony dowódczej przed Van Dornem postawiono zbyt wielkie wymagania na początku wojny - Pea Ridge i Corinth były katastrofami, za które generał odpowiada osobiście - w pierwszym przypadku zbyt misterny plan i błędy w logistyce, w drugiej złe dane wywiadowcze zadecydowały o klęsce. Znacznie lepiej radził sobie na czele korpusu kawalerii, czego wyrazem było opóźnienie kampanii, której celem był Vicksburg czy wzięcie do niewoli całej unijnej brygady - niewielu w toku wojny udała się ta sztuka. Koniec końców Van Dorn dołączył do dwóch innych oficerów podczas wojny, którzy zginęli w wyniku sprzeczki - innymi byli unijny generał John Bull Nelson postrzelony przez towarzysza broni Jeffersona C. Davisa oraz konfederacki dowódca kawalerii gen. John Wharton, który tak gorąco pokłócił się z jednym z pułkowników, iż ten odebrał mu życie jednym strzałem z pistoletu.