Jeden z wielkich amatorów wojny - Francis Channing Barlow (cz. II) - Generałowie Wojny Secesyjnej vol. 70

Skłócony ze swoimi podkomendnymi na tle aresztowania uwielbianego przez niemieckich żołnierzy płk. Leopolda von Gilsy, Barlow pomaszerował razem z Armią Potomaku i nieszczęsnym XI Korpusem pod Gettysburg. Po bitwie jedno ze wzgórz zyskało swoją nazwę od szczupłego generała o chłopięcych rysach, lecz nie można powiedzieć, aby było ono dobrze wspominane przez samego zainteresowanego.

↑ Ze sztabem Hancocka (siedzącego w centrum). Barlow w pstrokatej koszuli, pierwszy od lewej. Można zaobserwować jak różniła się ciężka (nieprzepisowa) szabla kawaleryjska, jakiej używał Barlow, z oficjalną szablą oficerską piechoty widoczną przy boku dżentelmena z prawej. (źródło: Wikipedia)

Dywizja Barlowa była skierowana na północ w oczekiwaniu na Konfederacki atak, w linii z dywizją niemieckiego kawalerzysty o wyglądzie intelektualisty gen.maj. Carla Schurza. Barlow niezbyt pewnie czuł się mając przed sobą wyższy teren, postanowił zatem zająć wzniesienie łamiąc tym samym szyk korpusu i wystawiając zarówno swoje flanki, jak i flanki Schurza na wielkie niebezpieczeństwo, właśnie to wzgórze zyska po bitwie jego imię. Niedługo potem na pole bitwy przybył "Old Jube" - jeden z najzdolniejszych dowódców Południa na wschodzie - gen. Jubal Early, zwany także "Starym Złym Człowiekiem" ze względu na swój nie przywodzący na myśl świętego styl bycia. Federalnego zaproszenia do walki nie mógł nie przyjąć - dywizja Barlowa została zmiażdżona, a oddziały Schurza także ustąpiły pod falą rebelianckiej powodzi. Sam Barlow jak zwykle dowodził z pierwszej linii, gdy tuż przed pójściem jego oddziałów w rozsypkę został poważnie ranny i pozostawiony na polu bitwy w potwornym zamieszaniu, jakie towarzyszyło ucieczce korpusu. Miał masę szczęścia, bowiem rozpoznał go konfederacki generał John B. Gordon, który odesłał rannego dowódcę na tyły, a gdy jego stan niespodziewanie się poprawił, lecz nie pozwalał na transport, Barlow został pozostawiony, by mógł być przejęty przez swoich towarzyszy. Apokryficzna opowieść dodaje do wydarzenia romantyczny wątek jakoby Gordon zezwolił żonie Barlowa na przebywanie wśród Południowców, by mogła opiekować się rannym ukochanym.

↑ Arabella Barlow (1824 - 1864) (źródło: civilwarwomenblog.com)

Przerwa w karierze prawnika-generała trwała do kwietnia 1864 roku, co zbiegło się z planowaną majową ofensywą Granta w Wirginii, zwanej Kampanią Lądową. Wojna wchodziła w najstraszliwszy, okopowy okres, kolejne uderzenia Unii były parowane z ogromnymi stratami przez okopanych po zęby Konfederatów. Barlow otrzymał dowództwo 1 Dywizji w II Korpusie gen. Winfielda Hancocka, uważanym za najlepszy po niebieskiej stronie. Brał udział w bitwie w Dziczy, ale to kolejne starcie przydzieliło mu donioślejsze zadanie - dywizja miała podjąć się wykonania nowatorskiego planu płk. Emory'ego Uptona, zakładającego uderzenie na wąski odcinek konfederackich umocnień i stopniowe rozszerzanie wyłomu w fortyfikacjach przez napływające posiłki. Akcja miała mieć miejsce pod Spotsylvania Court House. Potworna walka wręcz o tzw. "Mule Shoe", ukształtowane niczym podkowa linie obronne nieprzyjaciela, trwała 21 godzin. Zmuszono nieprzyjaciela do odwrotu ze cenę upiornych strat. Innego rodzaju strata sięgnęła serca młodego generała - 27 lipca 1864 roku na tyfus zmarła jego ukochana żona Arabella.

Zdrowie nie dopisywało cherlawemu generałowi i po bitwie pod Cold Harbor znowu otrzymał przepustkę dla podreperowania zdrowia. W grudniu otrzymał awans na generała majora, ale do walki powrócił dopiero w kwietniu 1865, gdy kurtyna już zapadała nad ponurą bratobójczą sztuką. I znowu błysnął - bitwa pod High Brigde 6-7 kwietnia 1865 roku miała wysoką stawkę - straż tylna Konfederackiej Armii, która uchodziła z Richmond wobec upadku węzła kolejowego w Petersburgu podpaliła wielki most opodal Farmville. Zniszczenie mostu dałoby prawdopodobnie Roberotwi E. Lee jeszcze kilka tygodni zanim zmuszono by Armię Północnej Wirginii do kapitulacji. I straż tylna Konfederatów zdołała zaprószyć ogień, który na osobisty rozkaz Barlowa był gaszony pod ogniem nieprzyjaciela. Most został uratowany, a Lee poddał się 9 kwietnia w Appomattox Court House.

↑ High Brigde (źródło: Wikipedia)

Po wojnie Barlow realizował niespełnione marzenie Lincolna - powrócił do praktyki prawniczej zostając szefem United States Marshals Service (odpowiedzialną m.in. za egzekwowanie wyroków sądów federalnych) czy Prokuratorem Generalnym Stanu Nowy Jork. Związał się ze stronnictwem Republikanów. Zmarł w wyniku choroby Bright'a (kłębuszkowego zapalenia nerek) w 1896 roku. Niepozorny, chudy, o chłopięcych rysach okazał się mimo braku wojskowego wykształcenia jednym z najtwardziej walczących generałów wojny - przebył niemal cały szlak bojowy na wschodzie i jest jednym z zaledwie kilku osób, które wstąpiły do armii jako szeregowiec, a skończyły z generalskimi gwiazdkami na pagonach.