Thor: Ragnarok (2017)

Dużo się mówi o tym, jak to wielkie koncerny nie dają reżyserom swobody twórczej a producenci wtykają nos dosłownie w każdy drobiazg kręconych produkcji. Thor: Ragnarok jest tego niemalże całkowitym zaprzeczeniem. Oczywiście w dalszym ciągu jest to część marvelowskiego kinowego serialu o przygodach superherosów, jednak ręka reżysera i jego graniczące z przeszarżowaniem poczucie humoru jest w tym filmie widoczne w większości scen.

Taika Waititi nie był dotąd znany szerszej publicznośći, podejrzewam jednak, że po sukcesie Thora się to zmieni i częściej będzie można (przynajmniej u nas) oglądać filmy Nowozelandczyka. W każdym razie swoje piętno na filmie odcisnął i pomimo zauważalnych podobieństw do Strażników Galaktyki, nowe przygody syna Odyna dystansują poprzednie części o kilka długości.

Nowa ekipa

Nie będzie przesadą powiedzieć, że wszystko, co dotychczas wiedzieliśmy o Thorze stanęło na głowie. Jego dom przestaje istnieć, przyjaciele giną a niesamowity młot Mjolnir zostaje rozbity na kawałki przez zaginioną siostrę. Życie nie znosi próżni więc w miejsce upadłych bohaterów pojawiają się zaraz nowi - Walkiria, odmieniony Hulk (najlepsza jak na razie jego wersja), spokojniejszy niż zwykle Loki i wreszcie przesympatyczny Korg. Nowy zespół Thora, dużo ciekawszy i bardziej różnorodny od Warriors Three, ma dużą szansę pojawić się w kolejnych odsłonach serii.

Czarne charaktery

To, że złoczyńcy w filmach MCU są zwykle płytcy i nieciekawi nie jest żadną tajemnicą. Niestety Thor: Ragnarok nie jest tutaj wyjątkiem. Hela, grana przez Cate Blanchett, wyskakuje nagle znikąd i bezproblemowo niszczy wszystko na swojej drodze, mając motywację rodem dramatu familijnego. Skurge tak subtelnie łypie okiem na jej poczynania, że nawet totalny laik jest w stanie przewidzieć, jak ich współpraca się dalej potoczy. Na szczęście w filmie pojawia się Jeff Goldblum jako Grandmaster. Każda scena, w której występuje jest jego. Podobno spora część to po prostu improwizacja aktora, zabawa zarówno formą jak i treścią. Ostatnio Goldblum tak mnie rozbawił w którymś z sezonów Przyjaciół (pewnie właśnie leci na Comedy Central - jeśli nie, to pewnie będzie jutro). Mam nadzieję, że będziemy jeszcze mieli okazję zobaczyć tę postać w innych filmach Marvela.

Slapstick

Nikt nie mógł powstrzymać twórców Thora. Film jest tak naładowany gagami, że chwilami wydaje się to przesadą: Thor obrywa piłką, Banner uderza o most, Walkiria przewraca się pijana. W żadnym filmie ze studia Marvela nie było takiego klimatu i pomysłu. Jeśli dodać do tego audiowizualne szaleństwo rodem z pogranicza lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych wyłania nam się obraz całości, będącej hołdem dla kina rozrywkowego, które bawiło gawiedź na przestrzeni dziesięcioleci. Nawet te przeszarżowane sceny nie denerwują widza, wydają się być tu na miejscu. Jest to kolejny dowód na to, że w kinie superbohaterskim można jeszcze odkryć coś nowego, coś ciekawego.

Z kina wyszedłem z olbrzymim bananem na twarzy. Kilka razy parsknąłem śmiechem na sali, zresztą nie tylko ja. Idealny blockbuster, pewnie po kasowym sukcesie premiera kolejnego Thora wyląduje już w letnim okresie, charakterystycznym dla takich produkcji. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że Marvel w dalszym ciągu będzie nas zaskakiwał pozwalając spokojnie pracować utalentowanym reżyserom i otwierając im drogę do produkcji wysokobudżetowych. W przypadku Thora: Ragnarok na pewno opłaciło się to obu stronom.

W mojej ocenie 9/10.

Użycie plakatu, kadrów z filmu oraz oryginalnych grafik koncepcyjnych uzasadniam prawem cytatu.

http://www.prawoautorskie.pl/art-29-prawo-cytatu