Pomimo, że nieskończoności nie ogarniamy rozumem (ba, nawet przy większych liczbach już jesteśmy mocno skonfundowani), to mam wrażenie, że silnie jej pragniemy i potrzebujemy. Nie chcemy, aby pewne rzeczy były skończone, mierzalne. Nie chcemy, aby po prostu się kończyły. Przychodzą mi natychmiast do głowy motywy literackie - exegi monumentum aere perennius, non omnis moriar i uczuć tak silnych, że śmierć ich nie kończy (Wichrowe wzgórza, Mistrz i Małgorzata, Tristan i Izolda).
Nieskończoność zatem jest dla nas piękna - boska. Stąd życie wieczne, nieśmiertelność duszy, zmartwychwstanie Chrystusa i "teraz i zawsze i na wieki wieków".