Planetarne księżyce : Tytania

Podobnie jak inne gazowe olbrzymy Układu Słonecznego, Uran ma rozbudowany system księżyców. W rzeczywistości astronomowie doliczyli się obecnie 27 satelitów na orbicie tej planety. Spośród nich żaden nie ma większych rozmiarów, masy ani powierzchni niż Tytania.

Tytania została odkryta przez Williama Herschela 11 stycznia 1787 roku, angielskiego astronoma, który odkrył Urana w 1781 roku. Odkrycia dokonano również tego samego dnia, gdy odkrył on Oberon, czyli drugi co do wielkości księżyc Urana. Mając średnicę 1578 kilometrów, Tytania jest największym satelitą Urana i ósmym co do wielkości księżycem w Układzie Słonecznym. Poniżej porównanie jego wielkości do Ziemi i naszego Księżyca. Krążąc w odległości około 436 000 km, Tytania jest również drugim najbardziej oddalonym od planety księżycem Urana. Satelita okrąża Urana w blisko 9 dni, pokrywa się to również z jego okresem obrotowym. Oznacza to, że Tytania jest cały czas jedną stroną skierowana w stronę swojej planety. Ponieważ Uran obiega Słońce tak jakby toczył się bokiem, a jego księżyce krążą wokół płaszczyzny równikowej, wszystkie podlegają ekstremalnemu cyklowi sezonowemu, gdzie ich bieguny mają 42 lata całkowitej ciemności lub całkowitego nasłonecznienia.

Naukowcy są przekonani, że Tytania składa się ze skał(które mogą zawierać związki węglowe i związki organiczne) oraz lodu. Potwierdzają to badania, które wskazują, że Tytania ma niezwykle dużą gęstość(1,71 kg / dm³). Obserwacje w podczerwieni wykonane w latach 2001-2005, ujawniły krystaliczny lód wodny na powierzchni tego księżyca. Uważa się również, że Tytania może mieć skaliste jądro otoczone lodowym płaszczem. Jeśli to prawda, oznaczałoby to, że promień jądra ma około 520 km, czyli jądro stanowi 66% promienia księżyca i 58% jego masy. Podobnie jak w przypadku innych głównych księżyców Urana, obecny stan lodowego płaszcza nie jest znany. Jeśli jednak lód zawiera wystarczającą ilość amoniaku lub innego płynu przeciw zamarzaniu, Tytania może mieć płynną warstwę oceaniczną na granicy jądra i płaszcza. Głębokość tego oceanu, jeśli istnieje, wynosi do 50 km. Na powierzchni księżyca występują kratery i uskoki. Kratery Tytanii mają średnicę od kilku kilometrów do 325 kilometrów - w przypadku największego znanego krateru, Gertrude. Powierzchnię Tytanii przecina również system ogromnych kanionów.

Z racji ogromnej odległości, jedyne zdjęcia poza tymi z Teleskop Hubble'a dostarczyła nam sonda Voyager 2, która sfotografowała ten księżyc podczas przelotu koło Urana w styczniu 1986 roku. Przelot sondy zbiegał się z letnim przesileniem na półkuli południowej, kiedy prawie cała półkula północna była nieoświetlona. Podobnie jak w przypadku innych głównych księżyców Urana, uniemożliwiło to odwzorowanie ich całej powierzchni. Żaden inny statek kosmiczny nie odwiedził systemu Urana. W nadchodzących latach można mieć tylko nadzieję, że NASA lub inne agencje kosmiczne zdecydują, że potrzebna jest następna misja podobna do Voyagera. Do tego czasu Uran i wiele księżyców, które krążą po jego orbicie, pozostaną dla nas tajemnicą.

Dziękuję za przeczytanie i pozdrawiam miłośników Kosmosu😎

Źródło grafiki i informacji: NASA oraz https://pl.wikipedia.org

All rights reserved by @astromaniak 2018