No i tak widzicie - będąc młodym musicie się troszczyć o wyniki w szkole, ucząc się w większości niepotrzebnych rzeczy, no i w konsekwencji marnując naprawdę dużo czasu.

Chodząc do szkoły też tak myślałem - no a teraz, nabywając różne doświadczenia poszkolne ale przede wszystkim mając okazję porozmawiać z paroma mądrymi osobami to mogę Ci już powiedzieć, że się myliłem.

Po pierwsze nie byłem w stanie przewidzieć tego co mi się w życiu może przydać a co nie. Nikt nie potrafi widzieć przyszłości a poza tym, nie wiem jak Ty ale ja jako młody człowiek nie miałem pojęcia o bardzo wielu rzeczach. Nie wiedziałem o złożoności tego świata i wielu, wielu rzeczy z którymi się w życiu spotykam. Owszem jakaś tam część rzeczy z tych uczonych w szkole nie jest mi potrzebna ale i tak się zdarza, że żałuję że czegoś tam nie pamiętam a wiem, że o tym było. Czasem tak abstrakcyjne rzeczy jak budowa komórki czy cykl życia pantofelka pomaga w rozumieniu jak działa nasz organizm, albo pomaga zrozumieć artykuł prasowy o badaniach nad nowym lekiem. Albo pozwala się powymądrzać przy znajomych przy zupełnie luźnej i przypadkowej rozmowie kierującej się ku anatomii albo biologii ;-).

Po drugie ucząc się tych tzw. niepotrzebnych głupot, czy próbując ogarnąć kilka zbliżających się sprawdzianów i klasówek - uczysz się tak naprawdę pracować ze swoim mózgiem. Już nie tylko piszę o tym, że ćwiczysz pamięć, nawet wkuwając coś na blachę tworzysz nowe połączenia między swoimi neuronami, ale przede wszystkim szukasz przez lata najlepszego sposobu na pracę z tym delikatnym i złożonym narzędziem. Nie da się tego nauczyć od nauczyciela albo od kolegi. Każdy z nas jest inny, jednym łatwiej przyswajać wiedzę w jednej formie innym w drugiej, każdy jest w stanie wysiedzieć nad nauką mniej czy więcej czasu bez przerwy, każdy ma inny temperament i inne cechy, które bardzo wpływają na najbardziej skuteczny proces indywidualnego uczenia się. Do tego dochodzi nauka samodyscypliny, radzenia sobie w stresie i łapanie podstaw tzw. miękkich umiejętności - czyli postępowania czy radzenia sobie w interakcjach z ludźmi (w tym przypadku bardzo konkretnymi ludźmi - np. nauczycielami). Powiem Ci tylko jedno - korzystaj z tego czasu w szkole i na studiach by się jak najwięcej o sobie nauczyć bo potem jest to duuużo trudniejsze i jak sama zauważyłaś, ma się na to znacznie mniej czasu.

Po trzecie, to że program nauczania jest tak szeroki i obejmuje tak wiele wydawałoby się sprzecznych ze sobą dziedzin jest właśnie najważniejszą rzeczą w edukacji. No bo co by było gdyby edukacja kończyła się na języku polskim i matematyce? Skąd ktoś po szkole miałby czerpać inspirację do tego czym chciałby się w życiu zajmować? Skąd by było wiadomo, że ktoś ma dryg do chemii jeśli nigdy nie miał z nią do czynienia. Z telewizji, internetu czy od znajomych? Warto i z tych źródeł inspiracji skorzystać ale to za mało. To ucząc się niepotrzebnych głupot możesz kiedyś poczuć iskierkę fascynacji danym temat już w młodości. I kiedyś ta iskierka może się przerodzić w płomień pasji - i to jest najlepsze co Cię może spotkać. Bo najlepsza praca to nie jest taka, która wiąże się z zawodem najbardziej poszukiwanym na rynku ale taka, która wiąże się z Twoją pasją, z czymś co będzie Cię napędzać jeśli nie przez całe życie, to przynajmniej przez wiele lat. Ta różnorodność w szkole przekłada się na znacznie większe możliwości dalszych ścieżek kariery niż tylko ze znajomością matematyki i języka polskiego.

Dobra już kończę swoje wymądrzanie się i życzę powodzenia w wyścigu do Japonii!