RE: Ignorancja, troska, wyścig szczurów, a może jeszcze coś więcej? Przez naszych milusińskich o nas samych
Tak bardzo kochając nasze dzieciaki próbujemy się od nich, choć na chwilę uwolnić w imię dziwnych zasad, które nas niejako usprawiedliwiają - nasze dziecko musi być naj.
Znam przypadki rodziców, którzy wysyłają dziecko z trudnościami w mówieniu oraz poważną wadą wymowy na dodatkowe zajęcia z dwóch języków obcych a w szkole zgłaszają to dziecko na konkursy recytatorskie. Jednocześnie odrzucają sugestie nauczycieli, że dziecko potrzebuje zajęć z logopedą i kolejnych z psychologiem, bo przecież z dzieckiem jest wszystko w porządku. Nie wiem co to jest ale to z pewnością nie jest miłość.
Każdy dobry nauczyciel od ręki przytoczy Ci dziesięć podobnych historii z czego połowa z nich będzie dotyczyć aktualnie uczonych uczniów. Kolejna paczka historii będzie dotyczyła dzieciaków, których rodzice nigdy nawet nie próbowali udawać miłości do swoich dzieci.
Skąd to założenie, że wszyscy rodzice kochają swoje dzieci? Takie mamy kulturowe i wydawałoby się, również ewolucyjne uwarunkowanie, ale wystarczy rozejrzeć się wokół by się przekonać, że to nieprawda.
P.S. Bardzo dobrze piszesz, ale zlituj się nad czytelnikiem i dziel tę ścianę tekstu na akapity - bardzo Cię proszę.
Oczywiście, że nie wszyscy rodzice kochają swoje dzieci, skupiłem się tylko na jednym problemie. Prawdopodobnie potraktowałem ten temat wybiórczo, ale kwestia „toksycznych rodziców” dopiero dojrzewa i trudno w tym przypadku mówić o własnych obserwacjach. Pisałem z autopsji. Na co dzień trudno zauważyć rodziców, którzy o istnieniu swoich pociech wydawałoby się nie mają pojęcia, choć wbrew pozorom jest ich sporo. Starałem się tylko zasygnalizować, że niektóre nasze zachowania niekoniecznie wynikające z miłości, być może z naszej niewiedzy i braku jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, co to znaczy być rodzicem.
Co do tej „ściany” postaram się to zmienić.
Dzięki za komentarz.
Pozdrawiam