Dno

Dno jeziora stanowi bardzo istotny element środowiska wodnego, pływa bowiem na żyzność zbiornika. W jeziorach nizinnych najczęś-iej jest pokryte mułem, który składa się z cząstek organicznych mineralnych. Muł pochodzący z jezior o złym natlenieniu strefy rzydennej ma przykry zapach siarkowodoru, ponieważ nieustannie zachodzą w nim procesy rozkładu części organicznych (zarówno cząstki obumarłych zwierząt, jak i roślin).

Natomiast muł pochodzący z jezior o dobrych warunkach tleno­wych jest ubogi w związki organiczne i nie ma zapachu gnilnego. Po wysuszeniu przybiera on zazwyczaj kolor szary lub czarny.

Zbyt gruba warstwa mułu odcina podłoże mineralne, którego składniki nie mogą dostawać się do wody i zwiększać jej żyzności. Bardzo gruba powłoka mułu świadczy o daleko posuniętym starzeniu się jeziora i małej zasobności wody w tlen.

Dno jeziora w partiach porośniętych bogatą roślinnością podwo­dną również wyścieła warstwa mułu, który tutaj jest najbogatszy w składniki organiczne. Żyjące w nim niezliczone ilości larw owadów i innych drobnych zwierząt bezkręgowych stanowią doskonały po­karm dla ryb spokojnego żeru.

W misie jeziornej przestrzeń pomiędzy jej stokami, czyli pochyłoś­ciami znajdującymi się stale pod wodą, a zawsze wynurzonym wy­brzeżem nazywa się pobrzeżem.

Sfalowahe wody jeziora spłukują cząstki piaszczyste z pobrzeża, a woda unosi je ze sobą do głębszych partii jeziora, gdzie wkrótce opadają na dno niedaleko od brzegu; z biegiem czasu górny pas misy zostaje pokryty przez cząstki porwane z pobrzeża i tak stopniowo powstaje ławica przybrzeżna o prawie poziomej górnej powierzchni i stromo opadającym ku głębi stoku.

Krawędź tego stoku stanowi najlepsze miejsce do łowienia ryb. Dno jeziora w zagłębieniu śródjeziornym nie zawsze bywa płaskie. Obfituje ono w szereg zagłębień, które stanowią tzw. głęboczki lub dołki, a także i wzniesień podwodnych, nazywanych górkami podwodnymi

Warto zwrócić uwagę na to, że północne pobrzeża jeziora, wysta­wione na działanie słońca, są w większym stopniu zasiedlone przez ryby, gdyż wcześniej odmarzają i przy nich właśnie rozpoczyna się na wiosnę rozwój organizmów już wtedy, gdy inne części strefy litoralnej znajdują się jeszcze pod lodem. Stopień nasłonecznienia zależy oczywiście od otoczenia brzegów jeziora (las, pola otwarte), jego wielkości oraz rzeźby otaczającego terenu.

Dno obfitujące w górki podwodne charakteryzuje bogata roślin­ność podwodna, którą najchętniej zamieszkują drapieżniki, znajdują­ce tu idealne kryjówki oraz obfitość drobnicy innych gatunków ryb. Jezioro, którego dno ukształtowane jest w sposób bardzo zróżnico­wany, a więc obok górek podwodnych ma mnóstwo głęboczków o dnie mulistym lub piaszczystym, gdzie głębokość wody sięga do 20 m, stanowi ciekawy teren połowów pod lodem.

Wiemy już, że roślinność wodna występuje najczęściej tam, gdzie do dna przenikają promienie słoneczne. Górki podwodne częściej spotyka się w jeziorach moreny dennej. Nie wyklucza to występowa­nia górek podwodnych w jeziorach rynnowych.

Górki podwodne bywają dwojakiego rodzaju:

• porośnięte roślinnością podwodną, a więc ukryte pod wodą na głębokości przenikania promieni słonecznych;
• piaszczyste, nie porośnięte roślinnością podwodną, znajdują­ce się poza zasięgiem promieni słonecznych; takie wzniesienia po­dwodne charakterystyczne są dla bardzo głębokich jezior. Profil okolicy brzegowej takiego jeziora charakteryzują strome stoki, nie­jednokrotnie pozbawione ławicy przybrzeżnej.

Takie ukształtowanie dna wyklucza możliwość występowania ro­ślinności podwodnej, a zatem i tych ryb, które można łowić na wędkę.

Z odwrotną sytuacją spotykamy się w jeziorze, którego profil dna okolicy brzegowej stanowi ciągnąca się dziesiątkami lub setkami metrów ławica przybrzeżna. Przykładem są okolice linii brzegowej jeziora Śniardwy .

Ławica przybrzeżna może obfitować w roślinność podwodną rozciągającą się tuż od pobrzeża (rys. 6). Dno okolicy brzegowej o takim charakterze jest zawsze dobrym miejscem wędkowania. Zagłębienie śród-jeziorne, czyli strefa dna ciągnąca się od podstawy stoku do maksymalnej głębiny, nie jest terenem występowania ryb dających się łowić na wędkę.

Należy tu jeszcze wymienić kamienne rafy, które tworzą profil dna ławicy przybrzeżnej, lub kamienne górki. Tego rodzaju strefa dna jest ulubionym miejscem pobytu ryb drapieżnych, ponieważ znajdujątatn schronienie stada drobnicy innych gatunków ryb. Kamienne rafy są zazwyczaj obficie zasiedlone przez różne zwierzęta bezkręgowe.

Muliste partie dna zasiedlają te gatunki ryb, które poszukują pokarmu w mule. Są to: karp, lin, leszcz i karaś. Najgrubszą warstwę osadu dennego penetruje karp (do 18 cm). Ani karp, ani leszcz nie zagrzebują się w muł, lecz drążą całym ciałem korytarze lub lejki, zagłębiając w nie ryjkowaty otwór gębowy. Zdolność całkowitego zagrzebywania się w mule mają lin i karaś. W związku z żerowaniem ryb w mule bardzo istotne jest pionowe rozmieszczenie w nim organizmów pokarmowych. Poznanie różnorodnych zwierząt żyjących w mule, którymi odżywiają się ryby, ma dla wędkarza istotne znaczenie ze względu na ustalenie właściwej „recepty" na nęcenie oraz stosowanie najlepszej przynęty.

---

Posted from my blog with SteemPress : https://swietokrzyskiprzewodnikwedkarski.pl/2018/07/17/dno/

---