"Zarówno łagodna cisza jak i cisza absolutna to wytyczona droga do formowania siebie.
Mogę delikatnie sięgnąć do wnętrza, poddając się ciszy łagodnej i świadomie rzeźbić w chaosie zgromadzonych wewnętrznych sygnałów. Zbierać codziennie bodźce, dane, informacje z otoczenia i próbować z nich coś wydestylować porządkując chaos."

"Formowanie siebie". Ja. Informacje zbierane ze świata zewnętrznego są być może faktycznie rodzajem budulca, który pozwala na poskładanie "mnie" w całość: w kościele, w ciszy. Kościół i cisza umożliwiają selekcję, bo świat zatapia nas w oceanie nadprogramowego budulca...

Bardziej pesymistyczna interpretacja: "ja" samodzielnie nie istnieję. Jestem zbiorem pożyczek, kredytów, cytatów... Skąd poczucie chaosu informacyjnego? Stąd, że różne grupy społeczne, rodziny, szkoły, partie, narody, religie, akademie itd. - opowiadają mi i wpajają różne wersje mojego "ja". Każda grupa chce uformować moje "ja" tak, abym pasował do ich układanki-świata...

To boli, bo moje "ja" jest bez ustanku naciągane na wszystkie strony, a w ciszy* ten proces ulega na chwilę zawieszeniu... Co za ulga!

*Cisza w kościołach wynika nie tyle z zamierzenia ich twórców, bo przecież cała sztuka kościołów miała być jak najbardziej katechezą, ale z anachronizmu - ta sztuka przemawiała do innej wrażliwości i innych idei, tak odleglych, że dla nas to wszystko jest już prawie milczeniem... Poniżej zalinkowałem Ci opis, jakim potopem informacji teologicznej, filozoficznej. politycznej itd. zalewała niegdyś wiernych Katedra w Chartres...

http://scholarcommons.usf.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1088&context=etd

P.S.
Przyłączam się do @sarmaticus -a. Miło byłoby widzieć Cię częściej na pl-religia.