Bardzo dobry tekst.

Kiedyś czytałem o takim problemie spirali w kontekście gett w amerykańskich miastach - gdzie większość mieszkańców jest kolorowa, bez pracy albo za najniższe wynagrodzenia i bez żadnej stabilności zatrudnienia. Wielu z mieszkańców takich dzielnic miała zatargi z prawem, nie dlatego, że biedni i/lub kolorowi są bardziej skłonni do popełniania przestępstw, ale często dlatego, że w tych dzielnicach działania policji są znacznie bardziej brutalne i surowe (często panuje zasada zero tolerancji), niż w dzielnicach bogatszych a sędziowie są częściej skłonni do wymierzania skazujących wyroków. Za każdym razem gdy policja potrzebuje poprawić statystyki wykrywalności wysyła do takich dzielnic jeszcze więcej patroli (mimo, że i tak na co dzień jest ich tam dużo więcej niż w innych dzielnicach) i przeciętny nastolatek ze skrętem w ustach, jeśli pochodzi z takiej dzielnicy, ma kilkanaście razy większą szansę na spapranie sobie kartoteki niż jego rówieśnik (również ze skrętem) z bogatych przedmieść.

Z wyrokiem w życiorysie znacznie trudniej znaleźć pracę a o dobrej pracy można sobie tylko pomarzyć. Ciężko utrzymać nawet tę kiepską, żyjąc wśród ludzi, z których większość pracy nie ma, wielu ma kłopoty z prawem i / lub uzależnieniami, czy przemocą w rodzinie. W takim otoczeniu jedyną szansą na większe pieniądze jest jakaś forma nielegalnej działalności. Trudno o właściwą perspektywę - stres, o którym wspominałeś oraz poczucie bezradności i braku nadziei - wynikające z ciągłych braków finansowych na pewno nie ułatwia zachowania właściwego kierunku na kompasie moralnym.

Najgorsze jest to, że dla ludzi z gett jest niezwykle trudno wyrwać się z tego otoczenia - ponieważ wymaga to nakładów finansowych, których nie są w stanie (legalnie) zdobyć głównie dlatego, że w getcie mieszkają. Nie mówię, że jest to niemożliwe - jest to po prostu arcytrudne.

Wspomnę o jeszcze jednym krzywdzącym stereotypie, który dotyczy bezdomnych. Oprócz wielu ludzi, którzy rzucają zdania "powinni się wziąć do roboty" są jeszcze ludzie, którzy twierdzą, że np. większość bezdomnych to osoby z poważnymi problemami psychicznymi czy wręcz chorobami psychiatrycznymi czy też niepełnosprawnością intelektualną - i że najczęściej ich bezdomność wynika z ich wyboru takiej ścieżki życia albo nieumiejętności przystosowania się do życia w społeczeństwie.