Monarchia narodowa.

Podstawowe informacje o monarchii narodowej.

Monarchia narodowa czyli idea papieskiego władztwa światowego oraz doktryna uniwersalnego „świętego” cesarstwa hamowały rozwój idei państwowej – ale nie oznaczały jej zaniku.

Mimo osłabienia żywa była ideologia suwerenności państwa i jego niezależności od mocarstw uniwersalnych, w rycerskiej epice, legendach i pieśniach przetrwały wyobrażenia podkreślające jedność wspólnot państwowych i narodowych. Narodowe sentymenty wyrażały się w akcentowaniu idei monarchistycznej jako symbolu trwałości jednolitego państwa. W XII w. monarcha stawał się symbolem jedności, jego potęga wyrażała narodową świadomość, jego potęga stanowiła uosobienie narodowej dumy i miarę suwerenności państwa. W XIII w pojawiła się konstrukcja państwa narodowego, niezależnego od własności władcy – mówi się korona królestwa polskiego, a nie korona Kazimierza Wielkiego.

W XIII i XIV w. problem suwerenności państwa oraz problem suwerenności w państwie narastał – stał się przedmiotem politycznej dyskusji. Król nie podlega ani cesarzowi, ani papieżowi. Na główny front wysunął się protest przeciwko władzy cesarskiej (teoria regis exempti). Twierdzono, że cesarstwo nie dysponuje żadnymi prawami uniwersalnymi, że jest ono takim samym państwem jak każde inne. Protest przeciwko uniwersalizmowi cesarzy szedł w parze z odrzuceniem władzy papieskiej. W 1302 r. Filip Piękny oświadczył że on jest cesarzem i nie będzie nikogo władzy uznawał i nie będzie się stosował do sądów papieskich. Pewne zasługi dla ugruntowania ideologii monarchistycznej wniosło też prawo rzymskie – np. przeprowadzenie dowodu niezależności od cesarstwa na podstawie formuły zasiedzenia i przedawnienia.

Zdjęcie: https://pixabay.com/pl/sprawiedliwości-pomnik-2060093/