Mężczyźni w spódnicach

Jak przyjrzycie się, to na filmiku obczaicie ziomka w... spódnicy! TAK! W Mjanmie mężczyźni zapierniczają na co dzień i od święta w spódnicach! Szczerze? Czytałam o tym przed przyjazdem do tego kraju i myślałam sobie, ale wieś! I tutaj muszę przyznać, że żadnej wsi nie ma. Ba! Faceci wyglądają NAPRAWDĘ przystojnie! U facetów spódnica również całkiem nieźle podkreśla męskie kształty hahahaha =) Dodaj do tego białą, pięknie wyprasowaną koszulę i ja odpływam hahahahhahha :P

A tak serio, to birmańskie spódnice nazywają się longyi. Mężczyźni wiążą sobie je z przodu i jakoś tak sprawnie przeplatają nadmiar materiału, że wszystko się trzyma jak Budda przykazał ;) Kobitki również noszą longyi, ale tutaj żadnego dużego supła nie ma.

Krwawe plamy na ziemi i wampirze uśmiechy ;)

W świetle dziennym nie da się nie zauważyć licznych czerwonych plan na ziemi. Udało mi się dotychczas odwiedzić kilka krajów azjatyckich, ale tego jeszcze nigdzie nie widziałam. Serio. Jeśli będziecie się przechadzać po Mjanmie na pewno zauważycie to na niemalże każdym kroku. Spokojnie, to nie krew! To "tylko" skutek żucia betelu. A to jest chyba narodowa pasja i używka Birmańczyków. Drugim skutkiem są czerwone zęby i przestrzenie między nimi. Yummy! Bez kitu, widzicie lokalnego przystojniaka w lokalnej spódnicy, super koszuli, który uśmiecha się na Twój widok i wtedy zamierasz. Za pierwszym razem tak naprawdę to zrobiło mi się niedobrze. Później "da się" do tego troszkę przyzwyczaić ;) Troszkę, podkreślam :P

Źródło: www.edition.cnn.com

Czym jest betel? To taki mały pakuneczek zawinięty w zielony liść. W środku znajdziemy pieprz żuwny, wapno (mleko wapienne), orzechy palmy arekowej i inne dodatki typu cynamon czy kardamon. Wszystko zależy od tego, co lubimy. I na słodko i na gorzko. Podobno powoduje lekkie oszołomienie, zmniejsza zmęczenie i zabija uczucie głodu oraz pasożyty. Znalazłam również info, że jest afrodyzjakiem. No nie wiem na kogo może zadziałać krwistoczerwony uśmiech, ale może jestem przesiąknięta zachodnią kulturą ;)

Źródło: www.edition.cnn.com

Okolice Dawei, czyli kierunek plaża!

Po pierwszym spacerku po mieście udało nam się dotrzeć do kolejnej miejscówki gdzie miałyśmy spędzić noc. Zanim jednak miałoby do tego dojść szybko rzuciłyśmy nasze graty i w drogę po skuter! Pogoda przecudna, nie ma co siedzieć w mieście. Wynajem skuterów w Dawei na 24h to wydatek rzędu 8,000 kiatów. Trzeba zostawić jakiś dokument, ale o prawko nie zapytali ;) Aaa i jeszcze jedna ważna rzecz - w Dawei raczej nie dostaniecie skuterków z automatyczną skrzynią biegów ;) Ahoj przygodo!

To jedziemy. Bardzo szybciutko opuszczamy Dawei i rura na plażę. W "pobliżu" Dawei jest ich kilka. My postanowiłyśmy wybrać się na plażę przy Paradise Beach Bungalows.

Mała mapka z plażami i okolicami Dawei

Podobno jedna z piękniejszych w okolicy. I jednocześnie najdalej położona. A droga była super, do czasu gdy był asfalt oczywiście ;) W drodze do Dawei jak zobaczyłam z jaką drogą mamy do czynienia pomyślałam sobie, że nie ma mowy o jeździe na skuterze w takich warunkach, że będzie to samobójstwo. A tutaj nam przyszło jechać po takich samych hopkach. Brawo dla mojej kompanki, która dała radę w takich warunkach. Chapeau bas!

Po drodze miałyśmy przecudne widoki. Poniżej zamieszczam kilka fot z drogi. Bez upiększaczy, bez filtrów. Nie ma takiej potrzeby. Kolory tak soczyste, że ma się ochotę dać ponieść ;) Tak jadąc, myślałam sobie, że rzeczywiście Mjanma to jest coś zupełnie innego. Innego od Tajlandii, którą dopiero co opuściłyśmy i która tak naprawdę już dawno temu została wyparta przez Mjanmę. Po pierwsze przestrzeń. OGROMNA przestrzeń niczym nieskalana.

No może tylko tym asfaltem i małymi chatkami od czasu do czasu. Albo malutkimi wioskami. I góry w oddali. Ma się wrażenie, że to takie ciemnozielone chmurki na ziemi, albo jakiś puszysty dywanik, na którym z chęcią bym poleżała. Niebo błękitne, ale zupełnie inaczej błękitne. Chyba po prostu birmańskie ;) I do tego te chmury niczym puszek. W nich też fajnie byłoby się zanurzyć :P

I tak jechałyśmy, jechałyśmy i... jechałyśmy. Myślałyśmy, że szybciej uda nam się dojechać, ale w trakcie podróży stwierdziłyśmy, że możemy nie zdążyć przed zachodem słońca, a chciałyśmy jeszcze się w wodzie pokąpać. No i trochę zmęczenie dawało się we znaki. Dlatego też zmieniłyśmy plan i dotarłyśmy na Grand Father Beach. Prawie że w ostatniej chwili ;) I tutaj... zatkało mnie. Plaża pusta. Poza jednym domem/restauracją/miejscówką nie było absolutnie niczego! Tylko morze, plaża, góry w tle i niebo. I cisza, którą przebijał jedynie szum morza. Cudo, cudeńko. Warto było się trochę pomęczyć żeby tutaj dotrzeć. Oj tak.

I do tego ten zachód słońca:

Maungaman

Skoro 23 października miał zacząć się Festiwal Światła i skoro już tutaj byłyśmy, to nie można było przegapić takiej okazji! Lipa była tylko z noclegiem. Jedyną opcję znalazłyśmy niedaleko Dawei, w Maungaman. Tam też się wybrałyśmy. Plusem tego była bliskość plaży. Ta niedaleko nas nie do końca była dziewicza i średnio zadbana, tzn. ja tam przyczaiłam martwego szczura i trochę śmieci w okolicy. Ale dzieciaki za to bawiły się przednio ;)

Z kolei moja kompanka przyczaiła w oddali kolejną plażę, która wydawała się z daleka na całkiem przyjemną. Ruszyłyśmy zatem dalej. I po drodze złapał nas konkretny deszcz. Co więcej, asfalt już dawno temu się skończył, więc droga początkowo była dość uciążliwa. Moja towarzyszka miała dobrego nosa - na miejscu znowu cisza, spokój, praktycznie nikogo poza kilkoma osobami nie było.

A w drodze powrotnej pojawiła się tęcza...

... tudzież dwie ;)

Festiwal Świateł w Dawei

Festiwal światła miał się rozpocząć 23 października nieco po 18. Wg lokalsów nie ma co tam się pojawiać przed 2 w nocy. Tak też zrobiłyśmy. Pod osłoną nocy udałyśmy się te parędziesiąt kilosów z powrotem do Dawei. Wszystko byłoby spoko gdyby mnie nie dopadła biegunka po dobrze wyglądającej kolacji. Ale skoro już tu jestem, to przecież nie zostanę w pokoju :P

Festiwal Świateł rozpoczyna się dzień przed pełnią księżyca i trwa trzy dni. Po czym rozpoznać, że zbliża się to święto? Po licznych światełkach i lampkach zawieszonych na domach/płotach, etc. na kilka dni przed samym świętem. Generalnie jest to święto radości kiedy dziękuje się rodzicom i nauczycielom. Dodatkowo jest to czas, kiedy można przeprosić tych, których się skrzywdziło w ciągu roku.

Jak to wyglądało w praktyce? Przyznam się szczerze, że spodziewałam się czegoś hmmm... lepszego :P A może to po prostu moja niedyspozycja spowodowała, iż moje receptory były absolutnie przewrażliwione ;) Jak dla mnie było mega głośno (hej, w końcu to festiwal, co nie?!), duszno, zewsząd dziwne zapachy albo smrodek palonego mięsa czy też ciężkie zapachy kadzidełek.