#13 Moja ulubiona gra - konkurs #pl-gry

  I pomimo że granie w gry nie jest moim ulubionym rodzajem rozrywki, nie posiadam też dużej wiedzy na ten temat (jak i wymagań), to w ciągu życia przegrałam kilka popularnych tytułów. I choć moim faworytem jest seria The Sims, postanowiłam opowiedzieć o innym tytule, który ma specjalne miejsce w moim sercu i mogę o nim dużo więcej napisać (bo co można powiedzieć o Simsach?).     

 Wiedźmin 3: Dziki Gon jest grą, w którą zagrałam dopiero kilka miesięcy temu. Wraz z dodatkami „Serce z kamienia” i „Krew i wino” zasługuje na tytuł mojej ulubionej gry (#2)! Stał się moim ulubionym RPG-iem, zrzucając z podium „Gothica 2”. Z wielką przyjemnością przemierzałam malownicze krainy, podążając śladami niezwykłej Ciri, pokonując wiele bestii i podejmując strategiczne decyzje. W „Wiedźminie 3” najbardziej podoba mi się to, że przez całą fabułę walczymy o zakończenie. Nie wystarczy wygrać kilku bitew i wykonać prostych misji – całe nasze jestestwo wpływamy na politykę! Należy mieć postawę godną bohatera.    

 W tej grze wszystko zasługuje na ocenę 10/10. Sterowanie, dostępne opcje, style walki, używanie Znaków, szerokość wyboru opcji dialogowych, grafika, muzyka, fabuła, scenariusz. Gracz szybko wkręca się w rozgrywkę! Oczywiście od początku bardzo ciekawił mnie rozwój relacji Geralta z Triss i Yennefer. Przynajmniej 3 razy trzeba zagrać, aby sprawdzić wszystkie opcje! Nie zgadzam się z opiniami na temat Dzikiego Gonu, że to „zbyt mało skomplikowani i prymitywni wrogowie”. Otóż są to elfy Aen Elle, ich spojrzenie na świat jest całkiem inny niż ludzi. Doskonale rozumiem ich postawę i nie widzę żadnego błędu ani skazy w postaciach armii Gonu. Przyznam, że moim ulubionym bohaterem jest Jaskier, który od początku zdobył moją ogromną sympatię.    
Idealne zakończenie według mnie: śmierć Dijkstry, władza Emhyra van Emreis, Ciri podróżująca po świecie, Geralt z Yennefer    

 Preferuję dodatek „Serce z kamienia”. Od początku pokochałam postać Gauntera O’Dima! Nie uważam go za wroga, a wręcz przeciwnie. To demon stróżujący sprawiedliwości, a sam Olgierd von Everec zasługiwał na śmierć, czyli spłacenie długu. Rozgrywce towarzyszy piękna ścieżka dźwiękowa (ach te dzieciaki śpiewające piosenkę o Panu Lusterko…), niezwykły mrok krążący wokół postaci, a także przezabawna przygoda Witolda na weselu (mój ulubiony wątek). Świetne wyważenie emocji! Szlachta została przedstawiona w niezwykle prawdziwy sposób. Znajduje się tam także najpotężniejszy boss (moim zdaniem, sprawił mi najwięcej kłopotu), czyli Klucznik, strzegący dworu von Evereców. Niezwykle spodobała mi się także historia Iris. Szczerzę mogę rzec, że cały ten dodatek jest moim ulubionym wątkiem w Wiedźminie 3.     

W „Krew i wino” od pierwszego wejrzenia pokochałam świat (zamek w Beauclair), jednak z każdym krokiem dalej wszystko stawało się nudne i… złe. Dumni i piękni strażnicy okazali się wulgarnymi sadystami (sposób potraktowania Syanny), księżna Anna Henrietta była pustą egoistką (jej motywy),  a rzekomy „wróg” nazywany „bestią” był jedyną postacią zasługującą na sympatię (emocjonalny Dettlaff, który chciał uratować ukochaną).  Jedynym słusznym zakończeniem według mnie było zabicie Syanny przez wampira i księżna skazująca Geralta na śmierć. W ten dodatek warto zagrać wiele razy, specyfika zakończeń jest niezwykła, a bitwa w mieście jest godna zobaczenia, choć ta wersja zakończenia jest według mnie niewłaściwa. Oczywiście ogromnym atutem dodatku jest kreatywny świat Krainy Tysiąca Baśni, którego uwielbiam (RIP Roszpunka).

 Gra Wiedźmin jest zdecydowanie wielkim powodem do dumy dla Polaków! Jest to moja ulubiona gra, która nigdy mi się nie znudzi. Możemy grać Geraltem odważnym, zimnym i chamskim, lub miłym, ciepłym, opiekuńczym, a także szalonym, dziki i zabawnym (szczególnie popijawa w Kaer Morhen). Każda opcja ma swój urok. Długo można by wychwalać tę grę, jednak sądzę, że już opisałam największe atuty według mojego gustu.