Piękne ❤️

Przeleciało mi przez palce przynajmniej kilkanaście lat, z różnych powodów... wiecznie w trybie działania, przetrwania, miesiącami w trybie awaryjnym. Przychodzą chwile, gdy opłakuję ten czas utracony, ale nie dlatego że przeminął. Opłakuję to dziecko we mgle, którym byłam.

Ale właśnie wspomniany przez Ciebie rok 2016 był przełomowy. Wtedy mój dzień świstaka się skończył, zostałam wybudzona z matrixa potężnym kopniakiem i w końcu zaczęłam czuć, żyć, nie tylko trwać.
Każdego dnia kolekcjonuję ulotne chwilki, obezwładniające momenciki a czasem i przerażające epizodziki. Jak? Różnie, jak mi wygodnie. Zatrzymuję się na chwilę, zamykam oczy, oddycham (świadomie)... mówię do siebie w myślach, do świata, ptaków czy wiewiórek, do psów nie moich. Zatrzymuję się nawet wtedy, gdy się spieszę. Nie tylko patrzę ale i widzę. Słyszę, rozpoznaję, zbieram dźwięki.

Dziękuję często za to, że mogę widzieć, słyszeć, dotykać, doświadczać. I pozwalam sobie czuć wszystko. Nie tylko wdzięczność i miłość, ale i złość, gdy przychodzi, wściekłość, żal czy nawet nienawiść. To wszystko jest moje, bezcenne. A jak się mocno czuje to i łatwiej się pamięta.