Zaraz po pierwszej wojnie światowej, po upadku feudalizmu w większości państw europejskich, zaczęły pojawiać się nowe idee i koncepcje, takie jak faszyzm, komunizm i demokracja. Nikt się nie odwoływał do czasów greckich, tyko próbowano stworzyć systemy niemonarchistyczne.
We Francji na przykład partia głosząca wolne wybory i wolność słowa była nazywana "partią radykalną". Tak, demokracja była wtedy uważana za coś równie radykalnego jak faszyzm czy komunizm.
Jednak sam rozwój tych idei nie dość ze doprowadził do wojny (bo faszyzm stał się ekspansywny), ale przede wszystkim do sojuszu głównych zwolenników danych idei (Anglia z Francją, Włochy z Niemcami). Tak samo w czasie wojny domowej w Hiszpanii odpowiednie siły pomagały obu stronom. Demokraci poparli socjalistów, ponieważ uznali ich za bliższych swojej idei (również republikańskiej).

Założenie, że wyznawcy podobnych idei będą ze sobą współpracować doprowadziła cały praktycznie zachód do niezrozumienia sytuacji wewnętrznej w Polsce - nacjonalizmu silniejszego od ideologii politycznych - ówcześni polscy komuniści/socjaliści byli przeciwni komunistom rosyjskim, co dla zachodu było niezrozumiałe. Z tego powodu zachód nie rozumiał napięć pomiędzy rządami w Londynie i Moskwie (nie chodziło o poglądy demokratyczne czy komunistyczne, ale fakt, że rząd w Londynie zachowywał ciągłość władzy z legalnym rządem II RP, a rząd w Moskwie był od samego początku rosyjską marionetką). Nawet polscy komuniści dołączyli (w większości) do Armii Krajowej (która powstała jako instytucja ponadpartyjna, zrzeszająca organizacje poszczególnych polskich partii), podczas gdy Armia Ludowa (ta utworzona w '44) była sponsorowana przez Sowietów.
Z tego samego powodu po wojnie tysiące polskich żołnierzy zostało na zachodzie, bo w Polsce rządzili Rosjanie. Ci, którzy wrócili, kończyli jak np. Witold Pilecki.

Sam Orwell, jak sądzę, w ogóle nie zdawał sobie sprawy z tych zawiłości, a ponadto rozumował raczej w kategoriach osobnych racji stanu: angielskiej, rosyjskiej i polskiej, i o ile nie rozeznawał się w nich (co sam zaznaczył), o tyle potępił fakt, że arystokracja angielska bezkrytycznie poparła rosyjską rację stanu, mimo że z Rosją Anglicy byli związani wspólnym wrogiem, a z Polską - traktatem sojuszniczym.