Self Portrait / Otoportre

Kahramayan Adam / ( Otoportre ) Self-Portrait

               1980 yılının ilk aylarıydı. Televizyondaki görüntülerde belirli belirsiz çizgilerin oluştuğu dönem. Perde takıyordum, aşık oldum. İki eli de kese kağıtlarıyla ağzına kadar meyve dolu, sokağı portakal, evi  yeni yıkanmış perde  kokusu ve ağzımda viski tadı. En üstte portakallar vardı. En sevdiği meyveydi belli ki.. Saçlarına bir dokunsam kapalı gişe oynayacak filmler yazıp çekebilir, dudakları hazine sandığı olsa yıllarca bıkmadan açmaya çalışabilirim. Kese torbalarını tutmayışındaki sinirli mutluluğuna senelerce bakabilirim. Kafasını aniden bana çevirince zaman yavaşladı. Bütün algılarım kapandı. Güneş sadece ona açtı. Yüzümde sadece gülücük vardı. Saçlarında ki ahenk dünyanın en kalabalık dans grubunda bile yoktu. Ayağım koltuğun tahtasından kayınca, sırt üstü yere düşerken bile güzeldi… Gözlerimi bir daha sertçe kapayıp bir daha görmek istiyorum. Göremiyorum… 

“ Koptuğu yeri saymazsak, kuşların tüyleri kadar hafifti hayat.”
Dört katlı bir apartmanın çatısındayım, çıplağım. Yükseklik korkum olmasına rağmen ayaklarımı boşluğa sarkıtıyorum. Kıçım üşüyor bacaklarımı hissetmiyorum. Elimde ki şişe ne? Ben bir kahraman mıyım? Bu akşam kimi kurtardım? Hayatın devam noktası kıç hareketime bakıyor. Kahretsin yağmur başladı, içeri girmek istemiyorum. Üzerimden aksın gitsin ama bu sefer sokağıma akacak. Güçlü değilim, olmak istemiyorum, kontrol etmek, ölmek istemiyorum. İçimdeki adam çok kuvvetli, levyem nerde? Duygularımı, hislerimi piç etmiş günahlarım sevaplarım ile kafes dövüşünde. Bahsi kime oynamalıyım? Günahlarıma on bin dolar geçerli miktar. Yatağa yattığı gibi uyuyabilen insanlara imreniyorum, kendime alkol ısmarlıyorum. İlk cinayetimi kendimi öldürerek işledim. Herkesi öldürdüm. Kimini gülerek kestim, kiminin beyzbol sopasıyla kafasını ezip parçalara ayırdım, babamı içtiği sigaraların küllerinde boğdum.
Tarık ZERİN