กิจกรรม B&W Photography contest #1

สวัสดีเพื่อนๆ ชาว steemit ครับ

สำหรับโพสต์วันนี้ขอลองร่วมกิจกรรมกับทาง @thaiteam ดูครับ thaiphotocontest14 ในหัวข้อภาพถ่าย B&W Loneliness Photography Contest เป็นภาพแห่งสันโดษ โดดเดี่ยว เดี่ยวดาย และอ้างว้าง ซึ่งผมลองๆไล่ดูภาพอีกครั้ง มาเจอภาพที่ผมเคยถ่ายไว้เจอภาพที่รู้สึกเศร้า และเดี่ยวดายในตอนนั้น

:::: ภาพประตูรั้วหน้าบ้านซึ่งถ่ายเห็นต้นงิ้วต้นใหญ่ 2 ต้น ผมถ่ายไว้หลายครั้งแล้วครับ แต่แปลกไหมครับภาพมุมเดิม ที่เดิม แต่แตกต่างแค่ช่วงเวลากลับทำให้ความรู้สึกที่ต่างกันครับ อย่างภาพที่ผมเอาลงประกวดผมถ่ายภาพในเวลาด้วยความรู้สึกหมดหวัง เดียวดาย เหมือนผมอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครสามารถช่วยผมได้แม้กระทั่งช่างซ่อมรถ เหตุการณ์ขณะนั้นคือ ผมกำลังจะเดินไปเปิดประตูรั้วเอารถตู้ออกไปซ่อมอีกอู่หนึ่งซึ่งเต็มไปความไม่มั่นใจหดหู่ใจเพราะก่อนหน้านั้นผมไปมาหลายอู่แล้วแต่ซ่อมไม่จบไม่หาย เลยไม่มีความมั่นใจในตัวช่างที่จะไปอีกอู่หนึ่ง อารมณ์จึงแบบว่าเศร้าและเดียวดาย เพราะผมต้องแก้ปัญหาคนเดียว ไม่มีใครสามรถช่วยแก้ปัญหาผมได้

:::: วันนั้นจึงเป็นช่วงเวลายามเช้าที่ดูมนหมองหดหู่ใจ หลังจากที่ต้องเดินทางขับรถตู้ไปหาช่างคนเดียว ในขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมีเมฆดำเข้ามา และต้องทิ้งรถไว้ที่อู่เพื่อแก้ปัญหา ในขณะเดียวกัน ทำให้ทั้งวันผมนั่งใจจดใจจ่อกับการรอคำตอบของช่าง เงียบๆในในใจอยู่คนเดียว ปรากฏว่าได้ข่าวดี แก้ไขปัญหาความร้อนในรถตู้ของผมได้ ้ก่อนออกเดินทางไปเอารถตู้กับแฟนโดยขับรถกระบะไปอีกคัน ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูรั้วในใจคิดอยากจะถ่ายท้องฟ้าในมุมนั้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ผมก็เลยหยิบมือถือมาถ่ายท้องฟ้ามุมเดิมที่เก่า แต่คนละช่วงเวลา และคนละความรู้สึกถึงจะมีเมฆดำฝนใกล้ตกมากกว่าตอนนั้น แต่อารมณ์ให้ความรู้สึกต่างกัน ทั้งเต็มไปด้วยความหวัง ความดีใจนั้นเอง จึงอยากที่จะบันทึกอีกช่วงเวลานี้ไว้

:::: พอไปถึงได้ลองรถปรากฏว่าอาการหายปริทิ้ง ทำให้รู้ว่าอู่เล็กๆ มีคนช่างแค่คนเดียวแต่มีประสบการณ์ทำงานมายาวนานกว่า 30 ปี และพร้อมรับฟังปัญหาลูกค้า เครื่องไม้เครื่องมือเก่า กับอู่ใหญ่ๆเครื่องมือใหม่กว่าลูกน้องมีหลายคน แต่ทะนงในฝีมือไม่รับฟังปัญหาลูกค้า สุดท้ายแก้ปัญหาไม่ได้ ประสบการณ์จึงมีค่าเหนือกว่าสิ่งอื่นใด และนับจากวันนั้นอู่เล็กที่ผมเคยขับรถข้ามผ่านไปผ่านมา ไม่เคยสนใจ จนกลายมาเป็นอู่ประจำทุกครั้งที่มีปัญหาปรึกษาหารือได้ตลอด และอู่ใหญ่ๆ ที่คุยนั้นคุยหนาว่าเครื่องมือทันสมัยกลายเป็นอู่ที่ถูกมองข้าม และไม่มีคนสนใจ....
....ทุกคนก็รู้ครับในสังคมชนบทแห่งนี้ เรื่องปากต่อปาก ถ้าคุณเป็นช่างแล้วทำไม่ดีแถมคิดเงินแพงๆ คนจะลือกันและลูกค้าจะเริ่มลดน้อยลงไปเองครับ การทำดีเป็นกันเองและซื่อสัตย์กับลูกค้านี้แระคือสิ่งที่จะทำมาค้าขึ้นเจริญต่อๆไป ทุกวันนี้อู่เล็กๆ แห่งนี้มีลูกค้าเพิ่มขึ้นแต่ไม่ใช่เพราะคนไปเล่าให้หมู่คนขับรถตู้ 100 กว่าคัน แต่เป็นเพราะความดีและความซื่อสัตย์ในอาชีพของเค้าเองมากกว่า ดั่งคำที่ว่า ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน ยังคงใช่ได้ทุกยุคทุกสมัยครับ

สำหรับวันนี้ผมขอจบโพสต์ของผมแต่เพียงเท่านี้ครับ ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม ตลอดมิตรภาพของเพื่อนๆ ที่มีให้กันเสมอมา

Posted using Partiko Android