dans recensie
Ik ben terug van weggeweest met een nieuwe blog...
een tijdje terug ben ik naar een dans voorstelling geweest van panama pictures, dus hier een recensie.
Verwachtingsvol stapten honderden mensen de zaal in. Veel goede geluiden over het nieuwe debuut van Pia Meuthen deden zich al de ronde door de zaal. Nadat de lichten werden gedimd waren er alleen nog maar vijf silhouetten te onderscheiden van de zwarte achtergrond. De ijzige stilte, die verdacht lang duurde, werd doorbroken door een drum spel van de 22 jarige Parijzenaar David Paycha.
De klanken van de drum vulden de ruimte. De silhouetten begonnen te bewegen en het licht drong bij. Er wordt duidelijk waar we ons moeten bevinden. Het verre Noorden, aan de griezelig stille kust. Dat te merken aan de zo juist aangespoelde walvis, die ligt droog en onbeholpen op het podium. De mannen dansen in het rond afzonderlijk van elkaar. De dans wisselt zich af met acrobatische kunsten. De ladders die zich aan een stellage begeven worden evenals gebruikt. Als trap naar de onregeerbare hemel en verder dan dat. De mannen lijken elkaar op het eerste ogenblik niet te kennen, rond zwervende zielen. Conversaties en irritaties duiken op tussen de mannen. De eenzame walvis wordt later ontdaan van de touwen dat het dier op zijn plek doet blijven. Het verlaten karkas biedt onderkomen aan de mannen wanneer de tijd verstrijkt en het weer grimmiger wordt. Het dient als een soort zielloze tent. Je aandacht wordt vastgehouden door de vele bewegingen. De gedaantes springen van hot naar her. De grote bewegingen doen je huiveren. Een prachtige voorstelling die je doet huiveren. Vol met vragen verlaat je de zaal. Een open verhaal dat vraagt om je eigen fantasie en denken. De choreografie van Meuthen snijdt tot het diepst in je tot lang naar de laatste bewegingen. De voorstelling eindigt net zoals hij begonnen is, de vlakke tonen vullen de ruimte tot in de eeuwigheid, alsof er nooit iets gebeurt noch geweest is.
