Doodsaai

17 februari 2020
Vannacht werd ik lastiggevallen door drie blanke jongens. Dit gebeurde tijdens mijn wandelplicht. Het was heel eng. Zij riepen: "Kale man met witte hond!" En bij herhaling van die boodschap besloot ik naar hen toe te gaan. Toen renden zij weg <3

Genietend, ondanks de storm, van een fijne wandeling. Mijn wandelvriend en ik, wij genoten van de rust. Het was even na 11 uur 's avonds en dankzij de storm was er geen hond op pad. Enkel ik en mijn wandelvriend.

Een eenvoudige deugd, zo'n wandeling de nacht in. Het zijn de momenten waarop ik mezelf tegenkom. In rust en afzondering is de interne dialoog mogelijk. Op die momenten verwerk ik de dag.

En zo beleef ik vaak de nachtelijke rust. Vaak, maar niet altijd. Want rust is niet vanzelfsprekend, zo ook dit keer. Er waren nog drie jongens buiten, het waren drie blanke jongens van een jaar of 14, 15, misschien 16.

Zij liepen op het fietspad te joelen en nadat ik hen op geruime afstand passeerde, begonnen zij gericht naar aandacht te vragen. Aandacht van mij. Waarom dan?

"Man bijt hond! Man bijt witte hond! Man met hond! Man met hond! Man met witte hond! Kale man met witte hond!"

Kale man met witte hond! Maar ik ben helemaal niet kaal en mijn wandelvriend is allesbehalve wit, hij is eerder beige. Zij riepen het nog een keer of 5 en toen besloot ik om te keren en naar de jongens toe te lopen.

"Hij komt deze kant op! Kale man met witte hond!" De jongens sloegen op de vlucht en ik moest niet volgen. "Kom even hier, blijf even staan, dan kunnen we even kletsen, jongetjes." Maar die jongens luisterden niet. “Vrede!” riep er één. "Vrede, oké?" De afstand was te groot om tot een goed gesprek te komen.

Logisch uiteraard; zij renden, terwijl ik rustig wandelde. Mijn wandelvriend is namelijk bijna 11 jaar en hij houdt nog altijd van mooie stukken wandelen, maar de snelheid is doorgaans een kilometer of vijf per uur.

"Die steeg loopt dood!" De sukkels probeerden mij te slim af te zijn door een doodlopende steeg in te lopen. Een auto reed langs en kwam tot stilstand ter hoogte van de steeg. De jongens werden aangesproken door de bestuurder, welke zij verzekerden dat zij geen rotzooi aan het trappen waren; ze waren beslist niet aan het kloten. De auto reed weg en de jongens maakten zich wederom uit de voeten.

Ik liep - voorbij de steeg - linksaf de achterliggende straat in en ging aan het einde van de straat weer linksaf. Na een meter of 70 is er een stoepje naar een andere wijk. Ik liep langs dat stoepje en bingo, daar stonden drie hijgende jongens. Nog altijd meer dan 20 meter van mij verwijderd toen zij mijn aanwezigheid bemerkten en weer renden de jongens weg.

Jongens: "Stop met volgen!"
Piet: "Nee, bel de politie maar!"
Jongens: "Bel maar!"
Piet: "Nee, ik bel helemaal niemand."

Een poging werd gedaan om mij in enige verwarring te brengen.

Jongens: "Man met haar en petje!"

Maar ik had helemaal geen petje op en verder liep er niemand met een hond en een petje.

Jongens: "Huisvredebreuk! Stalker! Stop met volgen! Niet volgen! Stalker. Je mag niet verder! Stalker!”
Piet: "Dit is openbare weg,jongens."
Jongens: "Wat?!"
Piet: "O-PEN-BA-RE WEG."

Inmiddels waren wij in de andere wijk aangekomen en ik zag nog net hoe de jongens een steegje in vluchtten. Zinloos, de richting van hun vlucht blijft voorspelbaar. Wij wandelden rustig door en aan het einde van het blok zag ik hen weer. Dit keer bij een appartementencomplex. Daar gingen zij rechtdoor richting een ander blok met appartementen. Aldaar ging men rechts verder met provoceren en aangezien ik besloot linksaf te gaan, bleven zij even staan.

"Hey! Homo, homo! Crimineel!" Terwijl de jongens druk aan het gillen waren, kwamen er een stuk of 5 meiden voorbij. Zij waren net voorbij de jongens gefietst en ik hoorde één van hen over de jongens praten: "En hij is echt een eikel." Kort nadat de meiden mij en mijn wandelvriend passeerden bemerkte het meisje - zat achterop een bagagedrager - mij. "Oh, sorry meneer, ik had het niet over u!" Met deze opmerking werd mij het verschil tussen deze jongedames en de drie jongetjes bijzonder duidelijk, een prachtig contrast.

Pas iets later bedenk ik dat ik de meiden had kunnen vragen naar de namen, adressen en telefoonnummers van die nozems, maar ik had er niet bij stil gestaan, vooral ook omdat ik nagenoeg geen witte chocolade in huis heb. En witte chocolade is nodig om zusters te paaien, dat weet iedereen.

Wandelvriend en ik, wij wandelden ondertussen vrolijk verder en gingen twee maal rechtsom om het blok, waar de drie schavuiten eerder rechtsaf gingen. Ik liep de kant van deze boefjes op, maar eenmaal daar ging ik niet rechts- maar linksaf. Want daar links is een fijn donker pad. Zij zagen mij gaan en riepen mij na, maar volgden niet. Ons samenzijn eindigde en zo ook de - voor hen - zo 'wilde' achtervolging, die in afstand een anderhalve kilometer mocht voortduren.

Drie jongens die op vrij opvallende wijze om aandacht vroegen. 3 jongens die stoer doen. 3 jongens zonder enige slagkracht, maar smachtend naar erkenning. 3 jongens die niet om kunnen gaan met afwijzing. 3 jongens verbonden door een onvrijwillig celibaat. Ergens gun ik hen de liefde meer, dan zij het zichzelf zouden gunnen.

Op het donkere pad bleef het heerlijk rustig. Mijn wandelvriend en ik, wij hadden het goed samen. En dat zou nog een minuut of 20 voortduren. Tot mijn wandelvriend een wandelvriendin zag. Hij had zin in haar en zij had zin in hem. Ik had iets minder zin in het bijbehorende wandelmens, maar ik nam mijn verlies.

We leefden nog en uit dankbaarheid nam ik de volgende ergernis voor lief.