Mijn eerste “vaste” of voltijdse baan was bij een hoofd kantoor van een groot magazijn lid ("Warehouse Club") waar je een kaart voor nodig hebt om iets te kopen. Zoals Walmart. Dit was een “geen fransjes” omgeving, vooral bij het hoofd kantoor. Alles werd er aan gedaan om KOSTEN TE BESPAREN.

Ik ben dankbaar dat ik met hele leuke mensen werkte.

We hadden veel plezier en ondanks de lange uren, was de omgeving leuk en stimulerend. Goederen beheerders zoals ik waren zoals koop assistenten. We deden veel administratieve type werk voor de kopers die meestal erg creatieve mensen waren.

Ik was gelukkig genoeg om betrokken te zijn bij de daadwerkelijke toewijzing van goederen naar de winkels.

Nu zijn winkel toewijzingen heel erg belangrijk. Voorraad omdraai tijd (hoe snel de goederen verkopen wanneer ze op de planken liggen) zijn sleutel in dit soort bedrijven. Je wilt dingen zo snel als mogelijk verkopen zo dat het geld in de bank kan komen. Als je de juiste goederen bestelt en het verkoopt snel, dan kan als ware de goederen verkocht worden voordat je ook maar voor je goederen betaald hebt. 

Hoe werkt dat? 

Nou, laten we zeggen dat de betaling voorwaarden van de leverancier 30 of 60 dagen is. We hoeven hun dus dan een maand of twee later te betalen dan dat onze goederen bij de winkels zijn afgeleverd. Dus als we iets verkocht hebben binnen 5 dagen bijvoorbeeld, dan kunnen we dat geld op dezelfde dag al op de bank storten. Dat geld verdient rente voor een paar weken voordat we de leverancier hoeven te betalen voor de goederen. 

Dus zelfs als je de verkoop prijs omlaag doet of zoiets, soms kan je dan nog steeds geld verdienen als het snel verkoopt. 

Het gaat echt alleen om de rente. Interessant genoeg, sommige magazijn leden van deze type bedrijven nemen dit een stapje verder in de extreem. Toen ik mijn meestersgraad in bedrijfs- administratie deed in Duitsland, vertelde een van mijn professors ons over een soort gelijk bedrijf in Europa die in dit categorie zou vallen. Zij kochten grote hoeveelheden van “dumpgoederen”. Bijvoorbeeld 20 000 DVD-spelers die heel erg impopulair zijn in Australië. Maar er is echt niks fout met hun. Heel veel mensen in Europa zullen ze wel willen kopen als de prijs goed is. 

Dus het bedrijf koopt de dumpgoederen voor een hele lage prijs

Onthou dat de leverancier in Australië zo snel mogelijk hun geld wilt vrij maken om nog meer populaire producten te kopen. Het bedrijf verkoopt dan de producten voor een nul winstmarge (ik weet het niet zeker, maar de professor zei nul en niet een heel erg laag marge, maar ik denk dat hij een nul winstmarge bedoeld na het in rekening houden van de overheadkosten, vervoer en alle andere kosten).

Hoe verdienden ze geld? Je raadt het al. Met rente.

Omdat de deals zo goed waren, waren de DVD-spelers binnen een paar dagen door hun klanten bij hun vele winkels over heel Europa verkocht. Het magazijn lid stort dezelfde dag nog al het geld in de bank. Voor een paar maanden verdienen ze rente op dat geld tot dat ze de persoon moeten betalen wie de goederen aan hun geleverd heeft. En omdat ze een van de beste klanten van de bank zijn, hebben ze waarschijnlijk ook een goeie rente koers gekregen. 

Nou dat ik daar over nadenk...

...ze konden ook hun inkomsten in hoger renderende beleggingen geïnvesteerd hebben zoals in onroerend goed (dit laatste gedeelte denk ik zelf nu aan, ik weet niet zeker of de professor dat ook aan gehaald heeft, maar dat lijkt mij zinvol. Ik vraag me af of de rente alleen genoeg zou zijn geweest om alle overheadkosten te dekken en niet alleen de kosten van de verkochte goederen).
 

Dit laat me denken aan een soort gelijke strategie...

...die aan ons uitgelegd was in een van onze klassen. The professor of docent zei dat McDonald's niet echt in de fastfood handel zit. Na een ongemakkelijke stilte, komt het uit dat ze eigenlijk in de onroerend goed handel zitten. Ze zoeken gebouwen in strategische locaties waar ze dan hun restaurant opzetten. Dus zelfs als ze quitte draaien met de verkoop van burgers en patat, verdienen ze nog steeds geld met het kopen en verkopen van eigendom.
 

Voordat ik nog een paar paragrafen schrijf over dit bedrijfsmodel...

...zal ik terug keren naar de reden dat je waarschijnlijk dit artikel leest, vooral nadat ik zo veel geschreven heb. Wat was mijn grootste blunder bij deze baan? Ik heb eens per ongeluk een nul achter een nummer geplaatst toen ik DVD-spelers voor een winkel bestelde. Ik bestelde 20 in plaats van 2. Deze producten waren in die tijd aardig duur, maar het grootste probleem was dat ze niet erg populair waren en dus niemand ze wou kopen. Ze lagen op de schappen voor een lange tijd, totdat we ze op den duur met veel korting moesten verkopen.

In plaats van rente verdienen moesten we rente betalen.

Dat is omdat we ze verkochten nadat we gekocht hadden. Dat klinkt vreemd, maar als je er over nadenkt konden we rente verdienen als we ze snel hadden verkocht. Ook hebben we ruimte verloren in de opslagruimte die we hadden kunnen gebruiken voor meer polulaire producten. Laat hieronder een berichtje achter......wat was jouw grootste blunder bij je eerst baan? Leuke dag verder.....